ตอนที่ 64 เรียกวิญญาณ

“นกน้อยของข้า!”

ชิงหยิงร้องไห้ ตัวของเขาสั่น เขามองจี้ฮ่าวด้วยใบหน้าที่เศร้าสร้อย และพูด

“ตอนนี้พวกเราไม่สามารถแจ้งข่าวให้พ่อของเจ้าได้แล้ว ฮ่าว พวกเราควรจะทำยังไงกันต่อ”

“รอ…”

จี้ฮ่าวพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล

“ข้าเป็นแค่เหยื่อ และพ่อของข้าเป็นปลา แค่นั่งรอดูก่อนว่า พวกมันต้องการอะไร”

“นกน้อยที่น่าสงสารของข้า!”

ชิงหยิงขึ้นเสียงด้วยใบหน้าที่มืดมน กระแสลมสีฟ้ากำลังหมุนวนอยู่ข้างหลังเขาอย่างรวดเร็ว เขากัดฟันของเขาและพูด

“เมื่อตอนข้ายังตัวเล็กๆและเพิ่งหัดพูด ท่านแม่มอบนกน้อยตัวนั้นให้กับข้า ที่ผ่านมาข้ามองเป็นมันเป็นน้องชายคนหนึ่ง”

แสงสีฟ้าเริ่มหลั่งไหลเข้าไปที่ธนูของชิงหยิง วงเวทย์นับร้อยเริ่มส่องแสงออกมาจากธนูของชิงหยิง

จี้ฮ่าวมองไปที่ธนูของชิงหยิงอย่างตกตะลึง มีวงเวทย์มากกว่า 100 วงปรากฏขึ้นบนธนู ธนูยาวอันนี้ถ้าไม่นับกระบองซุยเรน ถือว่าเป็นสมบัติเวทย์ที่แข็งแกร่งที่สุดที่จี้ฮ่าวเคยเห็นมาในชีวิต ถ้าเปรียบเทียบกับปิ่นปลักผม’หนามแห่งความเป็นและความตาย’ และใข่มุกมู่เชิงของชิงฟูแล้ว ดูธรรมดาไปเลย

“ไม่ยุติธรรม” จี้ฮ่าวพึมพำ

“พี่สาวข้า แต่งงานกับชายเผ่ากาอัคคี เจ้าคิดว่าผู้อาวุโสจะให้สมบัติที่มีค่าที่สุดในเผ่าแก่นางงั้นรึ?”

ชิงหยิงเชิดหน้าขึ้น

“ธนูของข้าคือสมบัติเวทย์ที่ทรงพลังที่สุดในเผ่าซินหยี”

ชิงหยิงหยิบลูกธนูขึ้นมา 3 ดอก เขารั้งสายธนูจนสุดแรง และปล่อยไปที่ชายตัวสูง 3 เมตรที่อยู่อีกฝั่งของแม่น้ำ

ชายตัวสูง 3 เมตร รูปร่างกำยำ ศีรษะของเขามีขนาดเล็ก และมีเขางอกออกมา ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวเหมือนกับผี ตอนนี้เขากวัดแกว่งไม้ขนาดใหญ่ และยืนยั่วยุอยู่ที่อีกฝั่งของแม่น้ำ

“พวกขี้ขลาดกาอัคคี ลงมาสู้ตัวต่อตัวกับข้า ข้า เขาแดงแห่งเผ่าผี ใครจะลงมาสู้กับข้า!”

สวูช!

พร้อมกับเสียงเสียดสีของอากาศ ซึ่งนุ่มนวลราวกับเสียงลมหายใจของหญิงสาว ลูกธนูยาวทั้ง 3 ปรากฏขึ้น

ในชั่วพริบตา ลูกธนูทั้ง 3 ปรากฏต่อหน้าเขาแดง เขามีรูปร่างสูงและกำยำ แต่ร่างที่ใหญ่โตของเขากระเด็นถอยหลังไปจากแรงของลูกธนู เขาตะโกนด้วยความตกใจ ลูกธนู 2 ดอก ปักเข้าไปที่ลูกตาของเขาทั้ง 2 ข้าง ขณะที่ลูกที่ 3 พุ่งเข้าไปในปากของเขา ลูกธนูหมุนอย่างรวดเร็วจนเจาะทะลุจากหลังคอของเขา

เลือดสีดำจำนวนมากไหลออกมาจากบาดแผลของเขา ตาของเขามีเลือดไหลออกมาไม่หยุด เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เขาใช้มือจับลูกธนู และดึงมันออกมาอย่างแรง

กลุ่มควันสีดำลอยออกมาจากตัวเขา และตัวของเขาเริ่มเปลี่ยนเป็นโปร่งแสงอย่างช้าๆ หลังจากไม่นานตัวของเขาก็กลับมาเหมือนปรกติ บาดแผลหายเป็นปรกติ แม้แต่ดวงตาก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ฮาฮ่า! การโจมตีของพวกเจ้ามันไร้ผลกับพวกเรานักรบเผ่าผี!”

เขาแดงยกท่อนไม้ขนาดใหญ่ขึ้นสูง และตะโกนไปที่ยอดหน้าผา

“นักรบเผ่ากาอัคคีอย่างพวกเจ้ามันเป็นพวกขี้คลาดทั้งนั้น ลงมาสู้ตัวต่อตัวกับข้า ให้ข้าได้ขย้ำพวกแก ฮาฮ่า!”

เสียงตะโกน เสียงเชียร์เริ่มดังออกมาจากป่าเรื่อยๆ นักรบจำนวนมากเริ่มทยอยเดินออกมาจากป่า และข้ามแม่น้ำมุ่งตรงไปที่หน้าผาอย่างช้าๆ

ในบรรดานักรบนับพันที่เดินข้ามแม่น้ำมา มีนักรบสูงกว่า 3 เมตรจากเผ่าผี ไม่ต่ำกว่า 10 คนรวมอยู่ด้วย ใบหน้าของพวกเขาน่ากลัวเหมือนภูตผี ทุกๆก้าวของพวกเขาทำให้พื้นดินสั่นสะเทือน

“ฮ่าว!” ชิงหยิงหันกลับมามองที่จี้ฮ่าว

“เฉยไว้ก่อน!”

จี้ฮ่าวพูดอย่างใจเย็น

“รอดูก่อนว่าพวกมันต้องการอะไรกันแน่”

จี้ฮ่าวลูบหัวของเจ้าหมีอ้วน และนั่งลง ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้กังวลหรือเครียดกับศัตรูที่กำลังเข้ามา

ในป่าลึก ห่างจากหมูบ้านเผ่าเสือดาวอัคคีประมาน 20 ไมล์ เป็นพื้นที่ราบที่ถูกสร้างขึ้น เจียงเหยาสวมเสื้อคุมที่ทำจากผ้าไหม กำลังยืนอยู่บนพื้นราบนั้นโดยเชิดหน้าขึ้น

เจียงเสวีย คนที่ถูกนาคาทมิฬเจียวจับตัวไป สวมเสื้อคุมที่หรูหรายืนอยู่ข้างๆเจียงเหยา นางกัดฟัน และแสดงความเกลียดชังบนหน้าของนาง

“น้าเหยา ข้าต้องการให้จี้ฮ่าวตาย ข้าจะตัดหัวของเขา และสับมันเป็นชิ้นๆ!”

เสียงสาปแช่งของเจียงเสวีย

เจียงเหยายิ้ม ขณะที่ลูบใบหน้าที่ละเอียดอ่อนของจี้เสวียอย่างช้าๆ และพูด

“คราวนี้มันจะต้องตายแน่นอน เจ้าคิดว่าลูกชายของจี้มู่เป็นยังไง? ข้ารู้ว่าเขาไม่ได้ดีเลิศเหมือนหวู่ แต่ถ้าเจ้ายอมแต่งงานกับเขา ข้าจะปฏิบัติกับเจ้าเหมือนกับลูกสาวของข้า!”

“ก็ได้ แต่ว่าจี้ฮ่าวจะต้องตายเท่านั้น!”

เจียงเสวียพูดขณะกัดฟัน แววตาของนางเต็มไปด้วยความชั่วร้าย

“งั้นพวกเราจะทำให้มันตาย!”

ใบหน้าที่งดงามของเจียงเหยาเริ่มบิดเบี้ยวเช่นกัน

“ถ้าไม่ใช่เพราะมัน ลูกชายข้าหวู่ก็ไม่ต้องตาย และเจ้าก็คงไม่ถูกไอ้พวกสารเลวนาคาทมิฬจับตัวไป ข้าจะต้องให้มันชดใช้อย่างสาสม”

ในป่า อสรพิษเขาเดียวขนาดใหญ่กำลังเลื้อยออกมาจากป่าอย่างช้าๆ เจียวนาคาทมิฬกำลังยืนอยู่บนหัวของอสรพิษ ขณะที่จ้องไปที่ร่างเซ็กซีของเจียงเหยาอย่างหื่นกระหาย เขาลงมาจากหัวอสรพิษและพูด

“เจียงเหยาไม่มีอะไรต้องพูดกันอีกแล้ว อย่างน้อยตอนนี้พวกเรามีเป้าหมายเดียวกัน พวกเราตกลงกันแล้ว หัวของจี้เซียต้องเป็นของข้า”

เจียวนาคาทมิฬสูดลมหายใจเข้าลึก และพูดต่ออย่างภูมิใจ

“ดินแดนศักดิ์สิทธิ์เผ่าข้าเสนอรางวัลให้อย่างงาม ถ้าข้านำหัวของจี้เซียกลับไปได้ แล้วใช้มันถวายแด่บรรพชน ข้าจะมีสมบัติเวทย์เป็นของตัวเอง และถ้าได้หัวของจี้ฮ่าวด้วยละก็ เชื้อสายจอมเวทย์ราชันของเผ่ากาอัคคีจะถูกตัดรากถอนโค่นจนหมด จินตนาการดูซิ รางวัลที่ข้าได้รับมันจะมากสักแค่ไหน”

“ชู..!”

กลางลานกว้าง นักบวชแก่ หน้าตาน่าเกลียด ผิวสีดำ ตัวเตี้ยกำลังยืนอยู่หน้าแท่นบูชาสีดำ ซึ่งถูกสร้างจากกระดูกสีดำของมนุษย์ เขามองมาทางพวกเจียงเหยา และพูดด้วยเสียงเบาๆ

“พวกเจ้าควรจะอยู่เงียบๆ ในพิธีเรียกวิญญาณของเผ่าอสูร มีพลังที่ไม่สามารถจินตนาการได้ ถ้าพวกเจ้ารบกวนบรรพบุรุษของเราละก็ อย่าตำหนิข้า ถ้าหากมีเรื่องที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้น”

เจียงเหยา เจียงเสวียและเจียวนาคาทมิฬปิดปากเงียบทันที หลังจากที่พวกเขาได้ยินนักบวชแก่พูด

เจียวนาคาทมิฬมองไปที่นักบวชแก่ กลิ่นอายของความละโมบ และโหดร้ายปรากฏบนตาของเขา ยากที่จะควบคุม

นักบวชแก่หยิบแท่งกระดูกสีดำออกมา และเริ่มเต้นท่าประหลาดๆ หน้าแท่นบูชา พร้อมกับท่องคาถา ชื่อของจี้ฮ่าวปรากฏในคาถาของเขาตลอดเวลา

ตุ๊กตาตัวเล็กที่สร้างจากหนังของมนุษย์ถูกวางบนแท่นบูชา กองเส้นผมถูกวางลงรอบๆตุ๊กตาตัวนั้น

เจียงเหยามองไปที่เส้นผมพวกนั้น และยิ้มมุมปากอย่างภูมิใจ นางพยายามอย่างมาก เพื่อหาเส้นผมของจี้ฮาวจากบ้านของเขา ที่ภูเขาทองคำทมิฬ และลลฟหตอนนี้ความพยายามทั้งหมดของนางเหมือนจะคุ้มค่า

ทันใดนั้นตุ๊กตาหนังมนุษย์กระโดดขึ้นจากแท่นบูชา ตามการเคลื่อนไหวของนักบวชแก่ การเคลื่อนไหวแขนและขาของมัน กำลังเต้นเหมือนมนุษย์จริงๆ

กลุ่มควันสีดำแพร่กระจายออกมาจากแท่นบูชา และรวมตัวกันเป็นใบหน้าที่บิดเบี้ยวที่ไม่มีตา ปาก จมูกและหู

“จี้~~~ฮ่าว~~~”

ใบหน้าที่หน้ากลัวปรากฏขึ้น พร้อมกับเสียงที่น่ากลัว สัตว์ป่าบริเวณโดยรอบระเบิดออกทันที

ด้านหลังหมู่บ้านเผ่าเสือดาวอัคคี บนหน้าผา ร่างกายของจี้ฮ่าวเริ่มสั่น แสงสีแดงเริ่มปิดกันการมองเห็นของเขา ทันใดนั้นเขาลุกขึ้นจากพื้น ราวกับถูกไฟฟ้าช็อต

ชิงหยิงอ้าปากค้าง ขณะมองที่จี้ฮ่าว จี้ฮ่าวเหมือนไม่สามารถควบคุมร่างกายของตัวเองได้ เขาเดินลงจากหน้าผาไปตามทางลับ