“ฮ่า!ฮีฮี..”
“โย่โฮโฮโฮ่!”
“โฮโฮ! โฮ้!”
การที่ได้เห็นจี้หยิงกับจี้หลางนอนกระเสือกกระสนอยู่บนพื้นที่เต็มไปด้วยเลือด พวกคนป่าที่ตื่นกลัวตอนที่หัวหน้าถูกโค่นก็เริ่มตะโกน โห่ร้องด้วยความดีใจ
เนื่องจากพวกเขามีสติปัญญาที่ต่ำ ทำให้พวกเขาทำตัวเหมือนกับสัตว์ไม่มีผิด พวกเขาจะหันหลังกลับและวิ่งหนีถ้าหัวหน้าของเขาถูกโค่นล้ม แต่ถ้าหัวหน้าของพวกเขาเป็นฝ่ายมีชัย พวกเขาจะกลายเป็นนักรบที่บ้าคลั่งพร้อมฉีกศัตรูเป็นชิ้นๆ
ศัตรูอันน่ากลัวที่เพิ่งจะล้มหัวหน้าของเขาไปได้ถูกแขกผู้มีเกียรติเอาชนะได้อย่างง่ายดาย ทำให้พวกคนป่าที่เกือบจะวิ่งหนีมีความกล้าขึ้นมาทันที พวกเขาหยิบอาวุธและหันหลังกลับมาทางหุบเขา
“มนุษย์! มนุษย์เต็มไปหมด เนื้อที่แสนอร่อย!”
“คนแก่หนุบหนับ! หนุ่มๆแสนอร่อย!”
“และผู้หญิง!เอ้! ผู้หญิง! ฮีฮี…ผู้หญิงของข้า!”
คนป่ากำลังร้องตะโกนอย่างหิวกระหาย ทันทีที่มีคนหนึ่งคำรามความกล้าและความมั่นใจของพวกมันมีมากขึ้นทันที คนป่าที่เหลือนับพันเริ่มบุกตรงเข้าไปที่หุบเขาทันที
“ฮ่าว! หนีไป หนีไปเร็ว!” นักรบซินหยีตะโกนจากบนกำแพงที่ยังสร้างไม่เสร็จ
นักรบซินหยีนับสิบหยิบธนูขึ้นมาและเริ่มระดมยิงธนู ลูกธนูนับร้อยพุ่งไปที่คนป่าพวกนั้นในชั่วอึดใจ
กลุ่มลูกธนูพุ่งผ่านอากาศตกลงไปยังพวกคนป่าเหมือนกันสายฝน ความสามารถพิเศษในการยิงธนูของเผ่าซินหยี ทำให้ลูกธนูทุกลูกเคลื่อนที่ในแบบพิเศษเหมือนกับงูที่เลื่อยอยู่ในอากาศ
ลูกธนูทะลุผ่านหนึ่ง สองแล้วก็สามหรือมากกว่านั้น ลูกธนูทะลุลำคอของคนป่าไม่มีลูกไหนพลาดเป้า เลือดสาดกระจายไปทุกๆที่ พวกคนป่าที่วิ่งอยู่แถวหน้าถูกลูกธนูยิง พวกเขาดิ้นครางด้วยความเจ็บปวดพร้อมกับเอามือจับที่ลำคอของพวกเขาและตายในที่สุด
ความกล้าของพวกคนป่าเมื่อสักครู่หายไปหมดไม่มีเหลือ พวกคนป่าที่โชคดีรอดจากลูกธนูเริ่มกรีดร้องด้วยความกลัวและทิ้งอาวุธวิ่งหนีเอาตัวรอดอย่างไวที่สุดเท่าที่จะทำได้
นักรบเผ่าเจียทั้ง 2 ขมวดคิ้วและส่ายหัว
“เจ้าพวกนี้มันช่างไร้ประโยชน์ คนป่าพวกนี้ไม่ได้ดีไปกว่าสัตว์! พวกเราต้องจัดการเองแล้ว!”
นักรบเผ่าเจียคนที่ถือลูกตุ้มอยู่ในมือพูด เขาหัวเราะและพูดต่อ
“แค่พวกเรา 2 คนก็เพียงพอที่จะยึดทั้งหุบเขาแห่งนี้!”
นักรบเผ่าเจียคนที่ถือโล่กับดาบขนาดใหญ่เริ่มหัวเราะเช่นเดียวกันและพูด
“พวกเรายังต้องการให้คนป่าพวกนั้นช่วยเราพาพวกทาสกลับไป พวกเราคงไม่สามารถปล่อยให้นักธนูพวกนั้นฆ่าคนป่าจนหมด”
นักรบเผ่าเจียเก็บโล่ของเขาและถือดาบด้วยมือซ้าย ส่วนมือขวาชี้นิ้วไปทางจี้ฮ่าวและกระดิกนิ้วท้ายพร้อมกับยิ้มเย้ย
“เฮ้เจ้าหนูน้อย เจ้าเป็นนักเวทย์นิ มาโชว์ให้ดูหน่อยว่ายังไม่ได้ใช้ไม้เด็ดอะไรอีก”
จี้ฮ่าวสูดลมหายใจเข้าลึก ม่านตาสีดำของเขาทันใดนั้นก็เปลี่ยนเป็นสีทองและแดง วงเวทย์ทั้ง 9 ของเก้าสัจธรรมปรากฏที่ตาทั้ง 2 ข้างของเขา จี้ฮ่าวเริ่มใช้วิชาเก้าสัจธรรมดูดพลังจากธรรมชาติรอบๆตัวอย่างบ้าคลั่ง มันถึงขั้นทำให้แสงอาทิตย์รอบๆตัวจี้ฮ่าวมืดลง
นักรบเผ่าเจียยืนดูจี้ฮ่าวเงียบๆ พวกเขาไม่ได้แสดงท่าทีจะจู่โจมแต่อย่างใด เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่ได้ต้องการจะสู้กับจี้ฮ่าวอย่างจริงจัง พวกเขาแค่ต้องการจะดูพลังของจี้ฮ่าวเท่านั้น
“ฮ่าว! กลับไปซะ! เจ้าสู้พวกมันไม่ได้หลอก…!”
จี้หยิงตะโกน เขาถูกลูกตุ้มฟาดไปที่ท้ายทอยจนเกือบจะหมดสติ แต่ตอนนี้เขาลุกขึ้นมาจากพื้นและถือหอกอัคคีแล้วแทงไปยังคอของนักรบเผ่าเจีย
พลังชีวิตของนักรบขั้นสูงนั้นสูงกว่ามนุษย์ธรรมดาทั่วไปมาก ลูกตุ้มอันนั้นสามารถทำให้กะโหลกของคนทั่วไปแหลกไม่เหลือชิ้นดี แต่กับจี้หยิงเขาแค่รู้สึกมึนๆ หลังจากฟื้นฟูสภาพกับมานั้น เขาลุกขึ้นและสู้ต่อด้วยพลังทั้งหมด
