ฮ่าๆ! เป็นยังไงบ้างน้องชาย? นี่ก็เป็นเพียงข้อความที่ฉันทิ้งไว้เช่นกัน
เก่งมากที่หนีจากราชาผีดิบมาจนถึงที่นี่ได้
มีเรื่องหนึ่งที่ฉันยังไม่แน่ใจเท่าไหร่ ดูเหมือนว่าทุกชั้นในมิติเขาวงกตแห่งนี้จะมีพื้นที่ปลอดภัยอยู่
และนี่คือชั้นที่สอง ป่าขนาดใหญ่พื้นที่จตุรัสกว่า 4 กม.
ที่นี่ไม่มีสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม หรือสัตว์เลื้อยคลาน ฉันไม่รู้ว่าควรจะเรียกมันว่าอะไร ให้ตายเถอะ
ขอบคุณมอสเรืองแสง และพืชในป่าต่างๆที่ยังสามารถสังเคราะห์แสงได้ แต่ ……
ถ้านายสังเกตุ? ชั้นนี้มีป่าก็จริง แต่ไม่ยักกะเห็นสัตว์สักตัว
ถึงอย่างงั้นก็เถอะ มีแมลงเพียบเลยหล่ะ
อืม……ถูกต้องแมลง?
ーーใช่แล้ว แมลงไงจะอะไรหละ
แมลง, แมลง, แมลง, นายคิดว่าฉันย้ำอะไรนักหนาสินะ?
ไม่แปลกสำหรับสุภาพบุรุษที่ยังไม่เห็นมันเช่นนายจะคิดแบบนั้น แต่ถ้าได้เห็นมันเมื่อไหร่ คงจะพอเข้าใจได้ว่า ฉันไม่ได้ย้ำมากเกินไป
และ ถ้านายยังไม่เห็นแมลง แปลว่านายยังโชคดีอยู่
เอาหล่ะ เกริ่นกันไปพอสมควรแล้ว
อย่างงั้นฉันจะแนะนำมอนสเตอร์บ้าๆในชั้นนี้ให้แล้วกัน
สิ่งแรกที่นายต้องรู้ มันถูกเรียกว่าด้วง ตัวดูดน้ำหล่อเลี้ยงในต้นไม้ มันเป็นแมลงแบบนั้นแหละ
แล้ว ทำไมถึงโจมตีร่างกายที่ใหญ่เทอะทะของมันไม่ได้ ?
เอ๋ ทำไมนะเหรอ? เพราะไม่ว่าจะทำอะไร นายคงไม่สามารถสร้างแม้แต่รอยขีดข่วนให้มัน และถ้าถามอีกว่าทำไมมันถึงมีเกราะที่แข็งแกร่งอย่างนี้?
สุภาพบุรุษที่เคยเจอมันมาแล้วคงอยากจะได้ยินคำตอบ !!
ถ้างั้น ฉันจะตอบเอง!
ฮ่าๆ ! คำตอบง่ายมาก
ーーเป็นเพราะมันอยู่ในช่องมิติเขาวงกตไงหล่ะ ไม่มีคำตอบไหนจะดีกว่านี้อีกแล้ว
ไม่สิ มันมีเพียงคำตอบเดียวเท่านั้นแหละ
ฮ่า ! อย่าพึ่งอารมณ์เสียเลย (จะอารมณ์เสียกะมุงนี่แหละ)
แม้แต่ฉันก็ไม่สามารถทำอะไรกับมันได้ คนปกติไม่สามารถทำอะไรได้แน่นอน
สิ่งมีชีวิตขนาดยักษ์ที่มีขนาดลำตัวยาวกว่า 20 เมตร นักผจญภัยธรรมดาทำอะไรมันไม่ได้หรอก
พูดตามตรงนะ สาบานได้?
ในชั้นที่สองนี้ นักผจญภัยที่เข้ามาได้ส่วนใหญ่ต่างพบกับความวินาศสันตะโร
มันบาดเจ็บได้นะ ถึงจะนิดเดียวก็เถอะ ไม่เหมือนกับโนไลฟ์คิงที่พวกเขาทำได้แค่การวิ่งหนี
สามารถสร้างความเสียหายได้หรือไม่ ความแตกต่างนี้เป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่
แต่ーーยังไงก็เป็นเรื่องที่ลำบาก ลำบากโครตๆ
พวกมันไม่ใช่กระสอบทราย
การจะฆ่ามัน ด้วยการโจมตีของเรา มันเป็นไปไม่ได้
การฟาดดาบใส่มัน 200-300 ครั้ง จากคนเลเวลประมาณ 200 ยังทำให้มันคันไม่ได้ด้วยซ้ำ
เอ๋ ? ทำไมฉันถึงรู้?
ーーความจริงฉันพยายามลองทำมาแล้ว
มันเป็นเรื่องง่ายที่จะหลบการโจมตีของมัน
แต่ก็ไม่ได้แปลว่าจะหลบได้ 100% นะ และถ้าถูกมันโจมตีเข้าละก็ ซี้แหงแก๋
ฉันเห็นมันด้วยสกิล【สืบค้น】 ดังนั้นฉันพูดไม่ผิดหรอก
นักผจญภัยคนไหน ที่รับการโจมตีจากเขาของมันเดี๊ยงหมดทุกราย
ถูกต้องงงง !!
มีเพียงคนที่เลือกวิ่งหนีตั้งแต่ชั้นแรกจนถึงชั้นนี้เท่านั้นที่สามารถผ่านไปยังชั้นต่อไปได้
และใครก็ตามที่ได้เห็นบันทึกนี้ คุณโชคดีจริงๆ หลังจากนี้ทุกท่านรู้แล้วสินะ ว่าจะต้องทำยังไง
ด้วยนิสัยส่วนตัว ฉันชอบแนะนำมันให้กับทุกคน
แมลงยักษ์พวกนี้เคลื่อนไหวได้ช้ามาก ช้ายิ่งกว่าชาวบ้านธรรมดาอีก
เหมือนรถถัง ! ถึก รุนแรง แต่เชื่องช้า!
ทั้ง 3 ข้อนั่นคือคำนิยามของมันเลย
และ พวกมันแตกต่างกับโนไลฟ์คิงก่อนหน้านี้ …… พวกมันจะอยู่รอบๆพื้นที่ปลอดภัยรัศมีประมาณ 10 เมตร
ไม่ว่าจะเวลาไหน ไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น มันจะไม่ปล่อยให้เหยื่อของมันหนีไปได้ นั่นคือนิสัยของมัน
และーーเมื่อมองด้วยสกิล【สืบค้น】
ตรงไปทางทิศเหนือของชั้นนี้ーーน่าจะมีทางเดินอยู่
คนฉลาดอย่างนายควรจะใช้พลังทั้งหมดใส่เกียร์หมาวิ่งเต็มที่ไปที่นั่นซะ พวกมันตามไม่ทันหรอก เพราะพวกมันช้ายังกับเต่า
แค่นี้แหละ บาย!
เป็นกำลังใจให้ฉันด้วยนะ สำหรับบันทึกต่อไป!
————-
ภายใต้กลิ่นดินปืนที่คละคลุ้งรอบบริเวณーー จุนเปย์ทนอยู่กับความหิวโหยของเขาในพื้นที่ปลอดภัยสีเงินในขณะที่บ่นงึมงัม
「ให้หนีออกไปเหรอ งืม ฟังดูเป็นแผนที่ดี ฉันรู้แล้วน่าว่าอะไรสำคัญที่สุด 」
“ แต่ !” เขาพูดอย่างต่อเนื่อง
「ถ้านายเอาแต่วิ่งหนี อาจเป็นที่ไหนสักที่ สักเวลา ในไม่ช้านายจะต้องกลายเป็นศพแน่นอน」
จุนเปย์เหนี่ยวไกอีกครั้ง หลังจากยิงไปแล้วเกือบพันนัด
เป็นด้วงขนาดใหญ่ที่อยู่ด้านหน้าของจุนเปย์
น้ำหนักตัวของมันน่าจะเป็นหมื่นตัน หรืออาจจะหลายร้อยตัน
หญ้าถูกแหวกเป็นทางขนาดใหญ่ มันเหยียบต้นไม้ล้มระเนระนาดราวกับการบดของรถถัง สิ่งมีชีวิตที่บ่งบอกถึงความต่างของระดับชั้น ด้วยความสูง 5 เมตร ความยาว 20 เมตร แต่มีความเร็วต่ำ กำลังพุ่งเข้ามาตรงทิศทางที่เขาอยู่
ยังไงก็ตาม มันไม่สามารถเข้ามาในพื้นที่ปลอดภัยได้ーーบรึ๊ม !! เกิดเสียงดังที่น่ารำคาญขึ้น พร้อมกับด้วงที่ถูกผลักกระเด็นถอยหลังไป
“อ่า~ ……” จุนเปย์พูดกับตัวเอง
「ถ้าเป็นนักผจญภัยทั่วไป พวกเขาคงไม่มีสกิล 【ตรวจสอบ】 ดังนั้นพวกเขาคงไม่รู้อะไรมาก ยังไงก็เถอะนี่เหมือนฉันกำลังดูหนังสัตว์ประหลาดในโรงภาพยนต์เลยนะเนี้ย」
แต่คนที่เขียนบันทึกมีสกิล【ตรวจสอบ】กับ【สืบค้น】 หมายความว่าเขารู้นะสิ?
หรือว่าเขาไม่มีอาวุธโจมตีระยะไกล?
หรือว่า……ช่างมันเหอะ ขี้เกียจเดาละ อย่างน้อยจนถึงตอนนี้…..เขาก็ไม่ได้โกหก
เขาสังเกตด้วง ตัวอักษรที่คุ้นเคยก็ปรากฏขึ้น
【แมมมอธบีเทิล】
ระดับความอันตราย ▼▼▼ A
คุณลักษณะ ▼▼▼ระดับสูงสุดของมอนสเตอร์ประเภทแมลง เกราะขนาดมหึมาที่ทนทานต่อการโจมตีทางกายภาพและเวทมนตร์ทุกชนิด เนื่องจากพวกมันมีสมองขนาดเล็ก ทำให้มีสติปัญญาต่ำ พวกมันจะไม่ถอย ไม่มีการปราณี ไม่สนใจใดๆทั้งสิ้น นั่นคือรูปแบบการต่อสู้ของมัน เมื่อมันพบเป้าหมาย มันจะพุ่งเข้าใส่อย่างไม่คิดชีวิต จนกว่าเหยื่อจะหมดลมหายใจ
「คิดถูกแล้วแฮะ ที่นำแต้มทั้งหมดมาเพิ่มความเร็ว…… ถ้าเป็นฉันก่อนหน้านี้ คงหลบการโจมตีป่าเถื่อนแบนนี้ไม่ได้ และนอกจากนี้มันเป็นโชคดีของฉัน ที่หาพื้นที่ปลอดภัยเจอได้เร็ว」
จุนเปย์ยังคงเหนี่ยวไกของแม๊กนั่ม .41 อย่างต่อเนื่อง
ーーกว่า 60 ชั่วโมงแล้ว ตั้งแต่เขาเริ่มยิงซ้ำแล้วซ้ำเล่า
การพุ่งชนของด้วงยักษ์ และการป้องกันของพื้นที่ปลอดภัยยังเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง
กระสุนทั้งหมดของเขามุ่งเป้าไปที่หัวของมัน
ใช้เวลาประมาณ 10 นาที ในการเปลี่ยน MP เป็นกระสุน
ในที่สุดーーรอยร้าวก็ถูกสร้างขึ้นบนเกราะส่วนหัวของแมมมอธบีเทิล
「พูดได้ว่าล่าสุด ที่เขาพยายามกินเนื้อผีดิบ ไม่ได้ช่วยอะไรในสถานการณ์นี้เลย ยังไงก็ตาม มันคือข่าวดี」
ปังปังปัง!! เสียงยิงปืนดังลั่น
กระสุนถูกยิงไปที่จุดเดิมๆจนทะลุเกราะ และในจุดเดียวกันกระสุนก็ได้ทะลุผ่านสมองของด้วงยักษ์
ครืนน !!
น้ำหนักหลายสิบตัน หรืออาจจะหลายร้อยตันทรุดตัวลงในที่สุด
เขายังคงเฝ้าสังเกตุและยิงมันที่จุดเดิมอีกกว่า 1 ชั่วโมงเพื่อให้แน่ใจว่ามันตายแล้ว
หลังจากยืนยันว่ามันตายแน่นอน เขาก็ออกจากพื้นที่ปลอดภัยและวางมือบนตัวของมัน
「คราวนี้จะดรอปอะไรบ้างน๊า …… ?」
【เขาแมมมอธบีเทิล】ไอเทม
ระดับไอเทม▼▼▼หายาก (S)
คุณลักษณะ▼▼▼มีความทนทานเท่ากับครึ่งหนึ่งของแร่ฮารูกอน วัสดุใช้ทำอาวุธระดับสูงเท่าที่มีบนโลก มีความทื่อเนื่องจากยังไม่ผ่านกระบวนการแปรรูป
【เกราะพิเศษ】สกิล
ระดับสกิล▼▼▼ตำนาน
คุณลักษณะ▼▼▼เพิ่มพลังการป้องกัน 2.5 เท่า
จุนเปย์เก็บเขาด้วงเข้ากระเป๋า และโยนการ์ดสกิลทิ้ง
「 ไม่น่าสนใจเท่าไหร่ พลังป้องกันยังไม่จำเป็นสำหรับฉันตอนนี้ 」
เขาโยนมันทิ้งไป
จุนเปย์ยังคงพูดกับตัวเองต่อ
「สำหรับที่นี่ถ้าไม่ใช่การโจมตีที่หัวถูกทำลายทั้งตัว ทุกอย่างสามารถฟื้นฟูได้เช่นแขนและขา ซึ่งแน่นอนว่าฉันค่อนข้างมั่นใจกับค่าหลบหลีกของตัวเองว่าจะหลบเลี่ยงจุดสำคัญๆได้」
และตอนนี้ จุนเปย์มีแต้มเหลืออีก 170 แต้ม จากการอัพ 34 เลเวลーーเขาเกือบจะนำแต้มทั้งหมดไปเพิ่มการหลบหลีก แต่เขาขอดองมันไว้ก่อนดีกว่า
ーจ๊อก ーจ๊อก เสียงท้องร้องทำให้เขาต้องมองไปที่เงาขนาดใหญ่ส่องแสงสีดำ
「 โอย~หิวจริงๆ ตัวก่อนหน้าไม่ได้ดรอปเนื้อ แต่พวกนายจะไม่ทำให้ฉันผิดหวังใช่มั้ย? มีคนบอกว่าเนื้อแมลง รสชาติเหมือนกุ้งด้วยล่ะ 」
สุดท้ายจุนเปย์ก็ไมไ่ด้เอาแต้มโบนัสทั้งหมดของเขาใส่ค่าหลบหลีก แต่เอาไปใส่ค่า MP แทน
「ด้วยค่านี้ ความเร็วในการรีโหลดกระสุน และพลังโจมตีอาจจะเพิ่มมากขึ้น อันที่จริงคือ …… ฉันหิวมากจนไม่อยากจะเสียเวลาไปกับการรอรีโหลดกระสุน 」
「ทำไม …… ฉันยังออกไปจากที่นี่ไม่ได้」
จู่ๆแมมมอธบีเทิล 9 ตัวก็ปรากฏตัวขึ้น
ระหว่างที่มองดูพวกมัน จุนเปย์ก็ทำหน้าพอใจ
ต้องฆ่าพวกมันทั้งหมดก่อนสินะ ก็แค่ลูกแกะที่กำลังจะโดนเชือด!!」
จากนั้นการสังหารหมู่โดยเด็กชายแสนอ่อนแอก็เริ่มขึ้น
ชื่อ: ทาเคดะ จุนเปย์
เลเวลอัพ : 178 → 312
แต้มโบนัสที่ได้รับ: 670
สเตตัสปัจจุบัน
อาชีพ: นักล่าสกิล เลเวล : 312
HP: 15 MP: 175
พลังโจมตี : 55 พลังป้องกัน: 5
(พลังโจมตีพื้นฐาน : 5)※พลังโจมตีจากอาวุธรอง : 245
อัตราหลบหลีก: 1390
อุปกรณ์สวมใส่
หลัก : เขาแมมมอธบีเทิล (ระดับ สมบัติของชาติ) *ตอนแรกเป็นแค่วัสดุหายากระดับ S สงสัยมันเอาไปแปรรูปมา
รอง : S&W M57 แม๊กนัม .41 (ระดับ สมบัติของชาติ)
กระสุน※รีโหลดด้วยค่าพลังเวทย์ ยังไม่ได้อัพเกรด
ช่องสกิล (ว่าง 9 )
ตรวจสอบ (ระดับซุปเปอร์)
ต้านทานสถานะผิดปกติทุกประเภท
คุณลักษณะ
ราชาผีดิบ
※องค์ประกอบของร่างกาย ถูกเปลี่ยนเป็นผีดิบ ร่างกายจะ■■■■■
