ยอนวูได้ยินเสียงจากความคิดจากภายในหัวของคนอื่นตั้งแต่ที่เขาเกิดมา ครั้งแรกที่เขาได้ยิน เขาก็ได้ยินเสียงที่อยู่ภายในหัวของพยาบาลแล้ว
“ดูสิ หน้าตาเป็นเอกลักษณ์ เด็กคนนี้โตขึ้นต้องหล่อมากแน่ๆเลย!”
[เขารู้ตัวดีว่าเขาน่าเกลียด แต่เป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้วที่มนุษย์ชนย่อมชื่นชมเพื่อที่จะให้เกียรติแก่พวกเขาได้ดี]
เมื่อเป็นทารก เขาไม่อาจจะเข้าใจในสิ่งที่เขาได้ยินจากผู้อื่น ถึงแม้ว่าความคิดนั้นจะไหลเข้ามาในหัวของเขาก็ตาม
แม่ที่ยังสาวและเด็กน้อยพวกเขาต้องใช้เวลาที่อยู่ด้วยกันทุกๆวัน
“นี่ยอนวู เรียกแม่สิลูก แม่!”
แม่ของเขากำลังมีความสุขในขณะที่กำลังเล่นกับเขาที่พื้น
“มีผู้คนหลายประเภทมากมายและมีอยู่สองคนที่ดูท่าจะดี การเดินทางคือสิ่งที่เยี่ยมยอด เพราะว่า มีหลายสถานที่มากมายให้เห็นอีกมาก ถ้าหากยอนวูแข็งแรงมากพอที่จะเดินได้ด้วยตัวเอง บางทีเขาอาจจะเดินทางไปกับพวเราด้วยกันได้ใช่มั้ย? ”
จิตใจของเขาตอนนี้พัฒนาขึ้นอย่างรวดเร็ว ทำให้เขาสามารถได้ยินความคิดของเพื่อนบ้านอยู่ที่ในระแวกใกล้เคียงกับเขาได้
[หืม กลิ่นกาแฟอันหอมกรุ่น นี่มันช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดในประจำวันเลย นี่มันช่างเป็นกาแฟที่สมบูรณ์แบบชัดๆ]
“มันอร่อยรึเปล่านะ?”
เขาไม่อาจได้ยินความคิดของผู้อื่นได้ยกเว้นเขาจะสนใจในเรื่องนั้นๆ
“กินเพื่อแม่น๊า กินเยอะๆจะได้โตไวๆและแข็งแรงนะลูก”
[ฉันไม่อยากจะไปโรงเรียนเลยl!]
“เอาหล่ะ ตอนนี้ยกก้นขึ้นมาหน่อยซิ”
เขาพึ่งเปลี่ยนผ้าอ้อมสำหรับเด็กทารก นี่เป็นครั้งแรกเลยทำให้เขาไม่ค่อยมีประสบการณ์ในการเปลี่ยนเท่าไหร่นัก
[ว้าว นี่มันแค่เดือนเดียวเองนะ…แต่ค่าใช้จ่ายสำหรับผ้าอ้อมมันก็ดูแพงเกินไป ดูเหมือนว่า การที่มีเด็กแรกเกิดอยู่จะทำให้ค่าครองชีพสูงขึ้นตามไปด้วย]
“เงินคืออะไร? ค่าครองชีพคืออะไร?”
วันเวลาได้ผ่านไปเรื่อยๆ ทำให้เขาเข้าใจในภาษาที่ผู้คนพูดกัน
แต่บางครั้งก็มีบางอย่างที่ไม่ค่อยดี!
“โลกนี้อีกครึ่งนึงดี อีกครึ่งนึงแย่”
ตั้งแต่ที่เขายังเด็กๆ เขาไม่อาจจะเข้าใจในตัวโลกใบนี้ได้ดีเท่าไหร่นัก
เมื่อใดที่เขามองไปในจิตใจของเด็กทารกคนอื่นๆ สิ่งที่เขาเห็นก็ต้องเป็นอาหารสำหรับเด็กทารกเต็มไปหมด!
ถ้าหากเขามุ่งเน้นไปในพื้นที่ของผู้คนเพื่ออ่านความคิด ของเหล่าผู้คนที่อยู่ในอพาร์ตเมนต์เดียวกับเขา เขาก็จะได้ยินมันทั้งหมด
[เดือนนี้ มีกองทุนสำรอง…ภรรยาของฉันเห็นมันรึเปล่านะ?]
[ฉันอยากไปตกปลาจังโว้ย อยากไปตกปลา อยากไปตกปลา]
[ฉันอยากจะซื้อลำโพงจัง หือ แต่มันก็ไม่ได้จำเป็นสำหรับที่คนสนุกสนนานอยู่ตัวคนเดียวนี้ ไหนดูหน่อยสิ ถ้าหากเราจะจ่ายเงินเพื่อดูหนัง 120 ต่อเดือนก็นับว่าไม่แพงเท่าไหร่นะ?]
การทำความเข้าใจเกี่ยวกับความคิดของคนอื่นๆ ทำให้เขาโตเกินกว่าผู้คนทั่วไป
เมื่อตอนที่เขาเข้าไปศูนย์เด็กอ่อน เขาก็สัมผัสได้ถึงความคิดเด็กคนอื่นๆ
[นมสตรอเบอรี่… โอ้ย อยากกินจังเยย]
[มันของฉันนะ ของเล่นของฉันนะ!]
[งะ..ง่วงนอนจังเยย….]
เหล่าเด็กๆ ต่างมีความรู้สึกค่อนข้างตั้งเป้าหมายชัดเจน!
ยอนวูยืนอยู่ที่หน้าต่างในศูนย์รับเลี้ยงเด็กอ่อน เขาค่อนๆเข้าไปในห้วงคิดลึกลงไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ….
