บทที่ 17
“ เด็กน้อย หากเจ้ามีความสามารถก็ออกมา” แพนด้าหยิบไม้ไผ่เขียวมรกตออกมาจากแขนของมันขึ้นมากัด หัวเราะหึๆ
“อย่าเพิ่งได้ใจ รอให้ข้าออกไปก่อนเถอะ”
มีเสียงอู้อี้ดังลอดจากด้านในประตู
ฉินห่าวอึ้ง ไม่คาดคิดว่ายังมีคนอื่นอยู่ในประตูนี้ เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายถูกขังอยู่ข้างใน
“แต่…เจ้าออกมาไม่ได้!” แพนด้าหัวเราะ เหอะๆ
“เจ้า! ข้าฆ่าเจ้า!”
บรึ้ม!
แรงผลักดันสูงตระหง่านที่สามารถทำลายได้กระทั่งสวรรค์และปฐพีแผ่ออกมาจากประตู แต่ไม่นานก็หายไป
“ไอ้หยา! ลมเย็นสบายดีจัง! ช่วยทำอีกรอบได้ไหม”
แพนด้าแกว่งอุ้งเท้าแถวๆหน้าอกมัน แสดงสีหน้ารื่นรมย์ ไม่ได้สนใจแม้แต่น้อย
ฉินห่าว “……”
แพนด้าตัวนี้ไม่ธรรมดาอย่างเห็นได้ชัด ไม่รู้ว่าใช่ตัวที่คนของกองกําลังลึกลับจะมาจับหรือไม่ แต่ที่แน่ๆ …
มันกวนตีนชะมัด!
หากมันมีระบบเช่นเขา ผลงานเมื่อครู่คงได้ค่าความเกลียดชังมาเป็นหมื่นๆแต้ม!
ฉินห่าวกรอกตา หยิบค้อนขึ้นมา แล้วค่อยๆย่องไปอย่างเงียบๆ
“เจ้า …! ” สิ่งที่ถูกขังอยู่ในประตูแทบอาเจียนเป็นเลือด แต่จู่ๆมันก็สังเกตเห็นอะไรบางอย่าง หัวเราะฮี่ฮี่ ออกมา
“ เจ้าตัวน่าสงสาร เจ้าหัวเราะอะไร? หรือการอยู่ที่นี่มาเป็นหมื่นปีจะทำให้เจ้าเป็นบ้าไปแล้ว?” แพนด้าแม้แปลกใจแต่ก็ไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกตินี้ ยังคงล้อเลียนต่อไป
“เจ้าเตรียมตัวรับกรรมซะเถอะ” สิ่งที่อยู่ในประตูยิ้ม มันเริ่มนับถอยหลัง “ 3 … 2 … 1!”
ตูม!
“โอ๊ย ใครตีข้า?”
แพนด้าถูกฟาดหัวหน้าคว่ำ ก่อนหันขวับมาอย่างโกรธเคือง
เดิมฉินห่าวต้องการใช้โอกาสที่แพนด้าไม่ทันระวังสร้างอาการบาดเจ็บแก่มัน แต่ไม่นึกว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ
“เจ้าเป็นใคร?“
แพนด้ายืดหลังตรง เอ่ยปากตั้งคำถาม
“ข้าน่ะหรือ? ข้าก็คือฉินห่าว คนที่อาศัยอยู่ข้างบ้านเจ้าไง ลืมไปแล้วเหรอ?” ฉินห่าวหาข้ออ้างอย่างลวกๆ ระหว่างนี้คิดหาทางรอด
แพนด้าตัวนี้แข็งแกร่งเกินไป เอาจริงๆขนาดศัตรูในขอบเขตแก่นทองคำ หากถูกฉินห่าวทุบหัวเข้าเต็มๆแบบไม่ทันตั้งตัวก็ยังแทบกลายเป็นพิการ แต่ตอนนี้อีกฝ่ายแค่หน้าคว่ำพื้นเท่านั้น
นี่แสดงว่ามันต้องเป็นสัตว์ร้ายที่มีขอบเขตอย่างน้อยในระดับก่อเกิดจิตหรือสูงกว่า!
“ข้างบ้านหรือ? แต่ข้างบ้านข้าไม่มีใครอยู่นี่ … ” แพนด้ามีสีหน้างงงวย
“แค่ก แค่ก งั้นข้าจะใบ้เพิ่มให้ ข้ารู้ว่าเจ้ามีสายเลือดโบราณไม่ก็มีสายเลือดที่เก่าแก่มาก ถูกไหม?”
ฉินห่าวถามหยั่งเชิง เขาไม่เชื่อว่าจะมีแพนด้าธรรมดาอยู่ในโลกนี้
“ถูกตัอง”
“และเจ้าเป็นสัตว์ร้ายที่อาศัยอยู่ในจีนแผ่นดินใหญ่ถูกไหม?”
“สัตว์ร้ายที่ไหนกัน? ข้าคืออสูรเทพ! เจ้ามั่วแล้ว นี่เจ้าอาศัยอยู่ข้างบ้านข้าจริงป่ะเนี่ย?” แพนด้ากำลังสับสน คนๆ นี้อาศัยอยู่ข้างบ้านมันจริงหรือ? เหตุใดข้าไม่เคยเห็นมาก่อน!
“เมื่อครู่ข้าแค่ล้อเล่น หลังจากนี้คือความจริงแล้ว เดิมบรรพบุรุษของเจ้าคืออสูรเทพที่เป็นสัตว์ขี่ของเทพผู้ยิ่งใหญ่องค์หนึ่ง และข้าคือผู้สืบสายเลือดของเทพองค์นั้น ดังนั้นจงมากับข้า!”
ฉินห่าวคิดหาทางรอดเลยตัดสินใจเอาเรื่องราวในโลกของตัวเองมายำรวมแล้วพูดออกไป
“เป็นงั้นหรอกหรือ … ” แพนด้าพยักหน้า แต่แล้วก็สับฝ่ามือตัดมุกกลางอากาศ “เป็นงั้นกับผีน่ะสิ! ไม่ใช่แล้ว! บรรพบุรุษข้าไม่เคยให้มนุษย์ขึ้นขี่ เจ้าโกหก!”
สิ้นเสียง แรงกดดันอันน่าสยองขวัญปะทุออก
“ชิบหายแล้ว! แรงกดดันระดับนี้อย่างน้อยก็ต้องอยู่ในขอบเขตรู้แจ้ง!”
ฉินห่าวตกตะลึง ไม่รอให้เขาตอบสนอง ทั้งคนทั้งร่างพลันถูกอุ้งเท้าปัดวูบ แหลกเป็นเถ้าลอยเต็มอากาศในพริบตา
“จะโกหกใครก็รู้จักเตรียมตัวมาซะบ้าง เจ้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราองค์เทพมีสถานะสูงส่งเพียงใด?” แพนด้าเท้าสะเอว กล่าวดูถูกเหยียดหยาม
“แต่ตอนแรกเจ้าก็ยังถูกเขาหลอกอยู่ดี”
เสียงที่ยินดีในความโชคร้ายของผู้อื่นดังขึ้นในประตู
“แต่ข้าฆ่าเขาแล้วว ดังนั้นไม่นับ!” แพนด้ากล่าวอย่างไม่พอใจ
“จะยังไงก็ตาม เจ้าถูกเขาหลอก”
“เจ้า… เอ๊ะ? มันจะเป็นไปได้อย่างไร??” ยังไม่ทันเถียงกันจบ สิ่งมีชีวิตทั้งสองอุทานพร้อมกัน
เห็นเพียงฉินห่าววางมือบนไหล่แพนด้าด้วยรอยยิ้ม แล้วตบมันเบาๆ
อืม … ขนนุ่มฟูดี เนื้อก็หนึบหนับ
“ บอกข้าหน่อยสิ เจ้าอยู่ในขอบเขตใด?” ฉินห่าวเอ่ยถามแพนด้าอย่างไม่ทุกข์ร้อนใดๆ
“ตายซะ!” แพนด้าโกรธจัด มันเกิดความรู้สึกราวกับถูกยั่วยุ ระเบิดแรงกดดันเข้าบดขยี้ฉินห่าว
“อะ เจ้าจะฆ่าก็ฆ่าเลย แต่อย่าเพิ่งรีบไปไหน เดี๋ยวรอข้ากลับมาก่อน” ฉินห่าวยกนิ้วโป้งให้ ก่อนสลายเป็นเถ้าอีกครั้ง
“ชายผู้นี้รอดจากการโจมตีของข้าได้อย่างไร?” แพนด้าจ้องขี้เถ้าในอากาศเขม็ง เกิดข้อสงสัยในใจ แต่ยังไม่ทันได้คำตอบ เสียงมนุษย์คนเดิมก็ปรากฏขึ้น
“มาแล้วจ้า มาตีข้าต่อสิ ได้โปรดมาฆ่าข้าให้ตายด้วย!”
ฉินห่าวปรากฏตัวอีกครั้ง ตะโกนด้วยใบหน้าล่อบาทา
เขามีแผนอยู่ในใจ ในเมื่อสู้แพนด้าตัวนี้ไม่ได้ งั้นข้าก็จะยอมให้เจ้าฆ่าไปเรื่อยๆจนรู้สึกเบื่อเจียนตาย!
