วันนี้ลง 15 – 24
บทที่ 15
กองกำลังลึกลับ?
ฉินห่าวก้มมองกองเนื้อ ลองนึกดูดีๆ ดูเหมือนเขาจะรับงานนี้ด้วยนี่นา
“พวกมันอยู่ที่ไหน?”
“ตอนนี้ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน ข้าพบพวกมันทางทิศใต้“ เซียวเซียวส่ายหัว
“ไปเถอะ ไปล้างแค้นกัน“ ฉินห่าวรู้สึกตื่นเต้นอีกครั้ง ศัตรูพวกนี้ล้วนเป็นตัวช่วยเพิ่มค่าความเกลียดชังแก่เขา
“แค่เราสองคน?” เซียวเซียวมองเขาด้วยสีหน้าประหม่า
แค่พวกเขาสองคนจะทำอะไรได้?
“เรียนถามศิษย์พี่ ท่านอยู่ในขอบเขตใด?”
“ขจัดสิ่งโสมมขั้นแรก”
เซียวเซียวคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนพูดตรงๆ ว่า “นั่นเกรงว่าจะไม่เพียงพอ ศิษย์พี่สองคนที่ร่วมกลุ่มกับข้า พวกเขาอยู่ในขอบเขตขจัดสิ่งโสมมขั้น 9 แต่ก็ยังเอาชนะพวกเขาไม่ได้”
“งั้นเจ้ากลับไปรอที่นิกาย ข้าจะไปเอง มันเป็นหน้าที่ของเราที่ต้องแก้แค้นให้เหล่าพี่น้องร่วมนิกาย”
ฉินห่าวรอไม่ไหวแล้ว ยกขาขึ้นแล้วเดินออกไป
“ไม่ได้นะ! ข้าปล่อยให้ท่านไปตายไม่ได้” เซียวเซียวยื่นมือออกมาเพื่อหยุด
ฉินห่าว “……”
ยุ่งยากจัง!
อย่างไรก็ตาม ผู้อื่นมีเจตนาดี เขาจะหักหาญน้ำใจไม่ได้
“งั้นข้าไม่ตามหากองกำลังลึกลับแล้วก็ได้ แค่เข้าไปสำรวจพื้นที่ส่วนกลางก็พอ แล้วเจ้าจะไปด้วยกันไหม?” ฉินห่าวคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนหาข้ออ้างดีๆแล้วถามกลับไป
“แค่ข้ากับท่าน…” เซียวเซียวยังพูดไม่จบก็ถูกฉินห่าวขัดจังหวะ “ในเมื่อเจ้ากระจ่างแก่ใจว่าพื้นที่ส่วนกลางน่ะอันตราย งั้นก็เอาอย่างนี้เถอะ ข้าพาเจ้าออกไปก่อน แล้วเจ้าก็กลับไปแจ้งข่าวแก่นิกาย มิฉะนั้นคงมีเหล่าสหายรุ่นเยาว์อีกมากเข้ามาแล้วถูกพวกกองกำลังลึกลับสังหาร
“ถ้าแบบนั้นก็ได้” เซียวเซียวพยักหน้า แล้วก็พูดต่อว่า “เจ้าจะไม่ไปหาพวกเขาตามลำพังจริงๆใช่ไหม”
“ไม่หรอก”
ฉินห่าวปวดหัวมาก พุ่งเป็นเส้นแสง มุ่งหน้ากลับไปยังทางเข้าพื้นที่ส่วนกลาง เซียวเซียวรีบตามมาติดๆ
“เจ้าต้องกลับไปที่นิกาย รายงานให้ทุกคนทราบโดยเร็ว เข้าใจหรือไม่?” ฉินห่าวออกคำสั่งที่ทางเข้า
“ข้าทราบแล้วศิษย์พี่ ว่าแต่ท่าน … ชื่ออะไร?” เซียวเซียวพยักหน้าอย่างจริงจัง
“ข้าฉินห่าว”
พูดจบ เขาก็หันหลังและพุ่งเข้าไปในพื้นที่ส่วนกลาง
“ฉินห่าว? ท่านก็คือฉินห่าวคนนั้น?” เซียวเซียวพึมพํา ชื่อเสียงของฉินห่าวเป็นที่รู้จักกันดีในนิกาย แต่ไม่นานเธอก็ส่ายหัว แล้วพุ่งเป็นเส้นแสงกลับไปทางนิกาย
…
ครึ่งวันต่อมา ฉินห่าวหยุดฝีเท้า ตอนนี้เขาลึกเข้ามาในพื้นที่ส่วนกลางแล้ว แต่ยังไม่ตั้งใจมุ่งหาคนจากกองกำลังลึกลับในทันที นั่นเพราะมันยากเกินไป
พื้นที่ส่วนกลางมีขนาดใหญ่ หากคิดหาคนไม่กี่คน นั่นไม่ต่างจากการงมเข็มในมหาสมุทร ดังนั้นเน้นไปทางสู้กับสัตว์ร้ายดีกว่า
ฟัฟฟฟ
ฉินห่าวไม่ทันตอบสนอง ร่างไร้วิญญาณของเขาล้มลงกับพื้น
หลังจากผ่านไป 10 วินาที เขาก็ฟื้นคืนชีพอีกครั้ง มองไปรอบๆ ด้วยความสับสน
“ร้ายกาจ! ข้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครเป็นคนฆ่า แบบนี้อย่างน้อยการออกสำรวจพื้นที่เสี่ยงส่วนกลางก็ไม่สูญเปล่าแล้ว”
“กรรร!“
ทันใดนั้นเอง สัตว์ร้ายตัวหนึ่งวิ่งมาข้างหน้า หน้าตาของมันเหมือนเสือ แต่ดุร้ายกว่าเสือมาก
ก๊องงงง!
ฉินห่าวทุบมันด้วยค้อนศึก แต่พริบตานั้นแขนของเขาด้านชา และอาเจียนออกมาเป็นเลือด
“ขอบเขตแก่นทองคำ!”
บรึ้ม!
“มาลองกันอีกครั้ง!”
ฉินห่าวเต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ เพื่อแลกกับการโจมตีโดน เขาละทิ้งการป้องกันโดยสิ้นเชิง ทุ่มเทไปกับการโจมตีอย่างหนัก เกิดดังก๊อง ก๊อง ดังสนั่นหวั่นไหวอยู่พักใหญ่
“ฮู้ว! แข็งแกร่งจริงๆ”
ก้มมองศพสัตว์ร้ายบนพื้น ฉินห่าวถอนหายใจ เรียกได้ว่าเกือบหมดแรง
ฉินห่าวเริ่มชำแหละศพ แล้วค้นตามตัวมัน ไม่นานก็เจอแก่นทองคำที่เปล่งแสงสีทอง
“ไม่คิดว่าเสือตัวนี้จะมีแก่นทองคำด้วย” ฉินห่าวมีความสุขมาก
สัตว์ดุร้ายบางตัวแม้อยู่ในขอบเขตแก่นทองคำ แต่ก็ใช่ว่าจะมีแก่นทองคำอยู่ในตัว การที่เสือตัวนี้มี เป็นอะไรที่ค่อนข้างหายาก ดังนั้นจึงมีค่ามาก
“ไม่รู้ว่าแก่นทองคำนี้จะช่วยเพิ่มฐานบำเพ็ญเพียรได้รึเปล่า”
ไม่รอช้า ฉินห่าวโยนมันเข้าไปในปาก และเริ่มเคี้ยว
แทบจะในทันทีหลังจากนั้น พลังที่บ้าคลั่งปะทุขึ้นภายในร่างกายเขา มันรุนแรงจนเกินไป และคล้ายกักเก็บไว้ไม่อยู่ เริ่มเกิดกระบวนการระเบิด
ใบหน้าของฉินห่าวเปลี่ยนไป เขาหยิบค้อนออกมา แล้วทุบตีตัวเองจนตายอย่างไม่ลังเล
ไม่กี่วินาทีต่อมา เขาก็ฟื้นคืนชีพอีกครั้งโดยไม่มีอาการผิดปกติใดๆ
ฉินห่าวได้ค้นพบความจริงมานานแล้ว นั่นคือไม่ว่าเขาจะบาดเจ็บหนักขนาดไหน หรือมีสภาวะอารมณ์เชิงลบใดๆ ตราบใดที่ตาย หลังจากฟื้นคืนชีพ ทุกอย่างจะกลับมาเป็นปกติ
“มาเริ่มตำนานตายร้อยครั้งกัน!”
