นักล่าดันเจี้ยน – บทที่1 ตอนส่งท้าย

 

EPILOGUE

สถานที่ที่จุนเปย์อยู่ตอนนี้เป็นพื้นที่ลึกลับสีขาวโพลน

เทพเจ้าโชตะที่กำลังยืนอยู่ตรงนั้นและนั่นทำให้จุนเปย์ต้องพบกับความประหลาดใจ

「 ไง ทาเคดะ จุนเปย์คุง แถวนี้เต็มไปด้วยแคปซูลของโฮมุนครูส ฉันไม่ชอบมันเท่าไหร่ เราเปลี่ยนที่คุยกันเถอะ 」

「ตามใจท่านสิคามิซัง ถึงจะยังไม่เข้าใจจุดประสงค์ก็เถอะ 」(Kami=เทพ)

เมื่อเขาสังเกต ก็เห็นเด็กหนุ่มผมสีทองปรากฏขึ้น

เขามีอายุประมาณ 12-13ปี หน้าตาค่อนไปทางผู้หญิง

「 คิกคิกคิก ไม่คิดว่าพอถูกเรียกว่าเทพมันจะรู้สึกจั๊กจี้อย่างนี้ ถึงมันจะเป็นความจริงก็เถอะ」

พูดไม่ทันจบ เทพเจ้าก็ทำหน้าตื่นเต้นแล้วดีดนิ้ว *เป๊าะ*

「เฮ้ย!!!!」

จุนเปย์เผลอตัวทำตามสัญชาตญาณด้วยการเก็บคองอเข่าทันที

ーーตอนที่คิโดะกลายเป็นเศษเนื้อก่อนจะถูกทำให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม ก็เป็นเพราะท่านี้แหละ

ถึงเขาจะดูเหมือนเด็กหน้าตาดีธรรมดาไร้เดียงสาคนหนึ่ง แต่จริงๆแล้วเขาคือร่างอวตารของความชั่วร้ายทั้งปวง

หากไม่พอใจ เขาสามารถทำอะไรก็ได้โดยที่ไม่รู้สึกผิด!

เมื่อเห็นท่าทางตลกๆของจุนเปย์ เทพเจ้ายิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้

「 ไม่เห็นต้องตกใจขนาดนั้นเลย ผ่อนคลายหน่อยน่า」

「ผ่อนคลายเหรอ ?」

「คิดซะว่ามันเป็นสิทธิพิเศษของนาย สำหรับฉัน ตอนนี้นายไม่ใช่แค่ก้อนกรวดข้างถนนธรรมดา แต่เป็นก้อนกรวดที่ควรค่าต่อการหยิบ อย่างน้อยตอนนี้ฉันก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะฆ่านาย」

「ผมค่อนข้างตกใจหน่ะ เพราะบางกรณีผู้คนก็มักถูกฆ่าตายโดยไม่มีเหตุผล」

เทพเจ้าเอียงคอราวกับไม่สนใจคำพูดของจุนเปย์

「เลเวลของนายใกล้จะ 1000 แล้วใช่มั้ย? 」

「อ่า ท่านก็รู้อยู่แล้วหนิ? 」

「เยี่ยม ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ฉันน่าจะสามารถใช้อำนาจของตัวเองแทรกแซงกฎได้บ้าง」

「……?」

และด้วยรอยยิ้มนั้น เทพเจ้าหัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์

「ถึงสถานการณ์อาจจะเร็วไปบ้าง แต่ยังไงซะเทศกาลเฉลิมฉลองก็ยังไม่เริ่ม ว่าแต่นายเคยเจอเธอแล้วหรือยัง?」

「ตั้งแต่เมื้อกี้แล้ว ผมไม่เข้าใจเรื่องที่ท่านพูดมาเลยสักนิด ….. แล้วท่านมาหาผมทำไม? !!」

「อะนะ เหตุผลที่ฉันมาหานายก็ไม่มีอะไรมากหรอก ฉันแค่อยากรู้เกี่ยวกับอะไรบางอย่าง」

「ท่านอยากรู้เรื่องอะไร 」

「ーーฉันอยากเห็นเกมส์การแก้แค้นของนาย ตอนนี้มันคือสิ่งที่ฉันสนใจมากที่สุดเลย」

จุนเปย์ตกอยู่ในอาการงุนงงก่อนจะเปิดปากพูด

「เกมส์การแก้แค้น? 」

* งืมงืม *เทพเจ้าพยักหน้าหลายครั้ง

「จริงๆแล้ว ฉันไม่สนใจหรอกว่านายจะเป็นยังไง ไม่ว่านายจะตายอยู่ในเขาวงกต ตายในงานเทศกาล หรือจะถูกฆ่าตายอยู่ข้างนอก ไม่ว่าแบบไหนมันก็น่าสนุกทั้งนั้นแหละ. แต่ที่ยอดเยี่ยมกว่านั้นคือ ตอนนี้นายก้าวไปถึงระดับเหนือมนุษย์แล้ว ฉันหละอยากรู้จริงๆว่านายจะจัดการกับอดีตเพื่อนร่วมชั้นของนายหรือคนอื่นๆยังไงーーแค่คิดมันก็ทำให้ความตื่นเต้นของฉันพุ่งปรี๊ดแล้วรู้มั้ย」

「ท่านจะตื่นเต้นหรือเปล่ามันก็เรื่องของท่าน แต่โชคร้ายหน่อยนะที่ผมติดอยู่ในเขาวงกตบ้าๆนี่ และผมออกไปข้างนอกไม่ได้」

「อาฮะ แต่ฉันอยากเห็นนายระเบิดสิ่งที่อัดอั้นมาตลอด ฉันอยากเห็นนายอาละวาด อยากเห็นฉากการนองเลือด ฉันต้องการดูว่านายจะตกไปสู่ความบ้าคลั่งยังไง」

「ก็ผมพึ่งบอกท่านไปเมื่อกี้ว่าผมตกเป็นนักโทษของเขาวงกต ท่านน่าจะรู้ดีที่สุด」

「อืม ใช่ แต่ฉันอยากเห็น」

「นั่นเป็นเหตุผลที่ผมว่ามันเป็นไปไม่ーー」

เทพโชตะเหยียดมือออกเพื่อหยุดคำพูดของจุนเปย์

「ก็ฉันกำลังจะถามอยู่นี่ไง?」

「หมายความว่าไง ท่านต้องการจะพูดอะไร? 」

「นาย?」

「หะ?」

*คิกคิกคิก * เทพเจ้าหัวเราะและยิ้มอย่างไร้เดียงสา

「นายอยากให้ฉันปล่อยนายออกไปมั้ย? 」