ในพื้นที่รัศมีประมาณ 20 กิโลเมตร
สัตว์ป่าธรรมดาน้อยใหญ่กระจายอยู่ทั่วพื้นที่ที่เต็มไปด้วยพืชพรรณธรรมชาติเขียวขจี
แสงจากมอสเรืองแสงลอดผ่านต้นไม้ ในขณะที่แสงแดดด้านบนก็สาดส่องลงมากระทบด้านล่างทำให้เกิดความรู้สึกผ่อนคลายได้อย่างแปลกประหลาด
ในขณะที่นั่งเล่นอยู่ใต้แสงแดดอ่อนๆ ฉันกำลังดีใจที่ได้คุยกับเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่จู่ๆปรากฏตัวขึ้น
「ฮ่า ๆ 〜! น้องชาย! ดีจริงๆที่นายมาถึงที่นี่ได้」
ชายหนุ่มผมสั้นสีดำอยู่ด้านหน้าของฉัน
ไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงรู้สึกคุ้นเคยกับเขานัก
ใช่แล้วーーเขาเป็นคนญี่ปุ่น ไม่ใช่แค่เหมือนธรรมดา แต่ทุกอย่างบรรยากาศแม้กระทั่งท่ายืน นี่เป็นคนญี่ปุ่นอย่างไม่ต้องสงสัย
กี่ปีแล้วนะที่ฉันออกจากประเทศญี่ปุ่นมายังโลกที่แตกต่างนี่ ในที่สุดฉันก็เจอคนที่มาจากที่เดียวกันมันทำให้ต่อมน้ำตาของฉันแทบแตก
「วิธีพูดแบบนี้…..คุณคือ ลุง? 」
「โฮ้ย โฮ้ย อย่าเรียกฉันว่าลุง เห็นอย่างนี้แต่ฉันอายุแค่ 25 เองนะ」
นิ่งเลยเหรอ
เด็กหนุ่มตรงหน้าถึงกับยืนอึ้ง
เขาแสดงออกว่าตกใจอย่างชัดเจน
ถึงความจริงที่หน้าและเสียงของฉันจะดูแก่กว่าวัยก็เถอะ
โฮ้ย โฮ้ย มันไม่ได้อะไรขนาดนั้น ถึงนายจะแปลกใจแต่อายุของฉันก็ไม่ได้มากขนาดนั้นนี่นา
ช่างมันก็แล้วกัน
「ว่าแต่มันน่าทึ่งจริงๆที่เด็กหนุ่มอย่างนายเข้ามาถึงชั้นลึกๆนี้ได้ 」
และที่นั่นเด็กหนุ่มเริ่มมองไปรอบ ๆ
「อ่า เหมือนที่ลุงรู้ มันยากมาก และ……ที่นี่ …… ? 」
「อย่างที่นายเห็นทั้งชั้นเป็นพื้นที่ปลอดภัย นายเห็นหมู่บ้านกินคนแล้วใช่มั้ย? ที่นี่ก็คล้ายๆที่นั่นแหละ」
「……」
「นายสามารถสบายใจได้! ที่นี่ไม่มีมอนสเตอร์ !」
ยังไงก็ตามมือของเด็กหนุ่มยังจับอยู่บริเวณปืนพก
เขาระมัดระวังอันตรายอยู่ตลอดเวลา ถึงจะอยู่สภาพแวดล้อมแบบนี้เนี้ยนะ
เห้อ……ฉันคงว่าอะไรเขาไม่ได้
หลังจากผ่านทุกอย่างมาจนถึงที่นี่ เขาคงผ่านปากเหวแห่งความตายมามากมาย และหากเขาไม่ได้ระมัดระวังตัวเป็นอย่างดี มันคงเป็นไปไม่ได้ที่จะสามารถอยู่รอดมาจนถึงตอนนี้
ยังไงก็ตามเด็กหนุ่มคนนี้ยิ้มอย่างเป็นมิตรตอบกลับมามันทำให้ฉันรู้สึกโล่งใจ
ถึงฉันตัดสินใจที่จะอยู่บนชั้นนี้ แต่ก็เหมือนกับนักผจญภัยคนอื่นๆอีกไม่นานยังไงเขาก็ต้องออกเดินทาง
และในฐานะรุ่นพี่ ฉันไม่สามารถปล่อยให้เขาจากไปเฉยๆได้
ฉันควรดูแลเขาที่นี่ อย่างน้อยก็ควรต้อนรับเขาด้วยอาหารและเครื่องดื่มอร่อยๆ
ปกติแล้วฉันเป็นพี่ชายที่ใจดี
「เห้น้องชาย มีอะไรเกิดขึ้นเหรอ ถึงได้ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดขนาดนั่น」
「เส้นทางและการเอาตัวรอดที่ผ่านมาเต็มไปด้วยอันตรายคุณก็รู้ สิ่งที่มนุษย์เกินรับได้มีอยู่เต็มไปหมด」
* อืม * ฉันพยักหน้า
「เอาหล่ะ ฉันจะเล่าเรื่องอะไรซึ้งๆให้ฟัง」
「เรื่องซึ้งๆ ? มีเรื่องแบบนั้นด้วย? 」
ด้วยความสงสัย เด็กหนุ่มมองราวกับจะตรวจสอบความโกหกจากดวงตาของฉัน
*วีดวิ้ว * ฉันผิวปากก่อนจะเริ่มเล่า
「มีสิ มันคือเรื่องราวของนักผจญภัยคนหนึ่ง เขาได้พบกับภูติสาวท่ามกลางเขาวงกตบ้าๆนี่ พวกเขาทั้งคู่ต่างตกหลุมรักซึ่งกันและกัน จากนั้นพวกเขาเริ่มใช้ชีวิตแบบพอเพียงและอาศัยอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข」
“อะแฮ่ม จริงๆแล้วฉันอยากจะบอกว่า ”
「นั่นคือเรื่องราวของฉันเอง」
“อ่า … ” และที่นั่นเด็กหนุ่มพยักหน้าเหมือนกำลังคาดเดาบางอย่างออก
“หืม!เด็กคนนี้ ” รอยยิ้มของฉันห่อเหี่ยว
เป็นเพราะฉันเห็นแววตาของเด็กหนุ่มผสมปนเปไปด้วยความเศร้าโศก
ーーเด็กคนนี้ยังบริสุทธิ์อยู่แน่ๆ เขาอิจฉาเรื่องราวความรักของฉันกับหญิงสาว?
อืม ฉันรู้ ฉันรู้
ฉันเคยมีอาการแบบนี้มาก่อน ก่อนที่ฉันจะมาถึงชั้นนี้ …… ฉันก็เป็นแบบนั้น
แต่เรื่องราวเกี่ยวกับคู่รักบางทีก็สามารถเปลี่ยนเป็นเสียงหัวเราะได้ง่ายๆนะ อย่างเช่นคำที่ว่า
ถ้าคุณเปิดปาก มันจะกลายเป็นรอยยิ้ม
ถ้ามันกลายเป็นรอยยิ้ม คุณก็จะเปิดใจ
และเมื่อไหร่ที่คุณเริ่มเปิดหัวใจ ขาของคุณก็จะเปิดออกได้ง่ายๆเช่นเดียวกัน
เป็นทฤษฎีที่ทำให้ผู้หญิงตกหลุมรัก กระทั่งผู้ชายเองก็ไม่มีข้อยกเว้น
รอยยิ้ม คือการสื่อสารที่สามารถเข้าใจได้ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน
สำหรับเด็กหนุ่มตรงหน้า ฉันต้องการให้เขาได้กินอาหารดีๆ ได้นอนเตียงนุ่มๆ ฉันอยากพาเขาไปส่งที่ชั้นถัดไปด้วยจิตใจที่แจ่มใสทั้งร่างกายและจิตใจ
และสำหรับฉันที่เป็นเช่นนั้น …… ฉันต้องการทำให้เขายิ้ม
ด้วยเหตุนี้ฉันจะพูดเรื่องราวอันแสนซึ้งให้เขาฟังต่อไป
「ฉันคิดว่านายคงรู้แล้วกับสิ่งที่ฉันบอก ที่นี่ไม่มีมอนสเตอร์ แต่มีภูติ ดรายแอด และ เธอเป็นภรรยาของฉัน」
เด็กหนุ่มชี้นิ้วด้วยมือซ้าย
「ในกระท่อมหลังนั้น …… มีดรายแอด? 」
“อ่า” ฉันพยักหน้าและพูดต่อ
「เธอคือสิ่งที่งดงามและน่าอัศจรรย์ที่สุด นายรู้จักด้วยเหรอ? ในขณะที่ฉันกำลังเหน็ดเหนื่อยอยู่กับการเคลียร์เขาวงกตที่เป็นไปไม่ได้ เธอก็เข้ามาทำให้ทุกอย่างของฉันดีขึ้น ฉันจึงตัดสินใจที่จะอยู่ที่นี่กับเธอ」
「อ่าผมรู้.. แล้วตอนนี้ลุงมีความสุขดีหรือเปล่า?」
「แน่นอนสิ มีภรรยาที่งดงาม อาหารแสนอร่อย รายล้อมไปด้วยธรรมชาติ …… ฉันมีความสุขมากๆเลยแหละ ก็ตั้งแต่หัวใจของฉันเริ่มเชื่อมต่อกับดรายแอดล่ะนะ 」
「ดูเหมือนว่ามันไม่ใช่แค่หัวใจอย่างเดียวแล้วหล่ะลุง?」
「หือ? อะไรเหรอ?」
「 ในหูของลุง….ก็มีเถาวัลย์เชื่อมอยู่รู้มั้ย」
เถาวัลย์?
หมายความว่าไง?
「เถาวัลย์? ถาววว วัลลล ? 」
「 ……บางเส้นก็อยู่ในปากของลุง……ในจมูกก็มี 」
จู่ๆสายตาของฉันถูกก็ย้อมด้วยสีแดง
* วิ้ง * รู้สึกเหมือนสมองของฉันกำลังบิดเบี้ยว และฉันไม่สามารถคิดอะไรได้
ฉันคิดอะไรไม่ออกเลย
จู่ๆคำพูดที่เด็กหนุ่มกล่าวออกมา ฉันก็ไม่สามารถเข้าใจได้ เข้าใจ คเข้า ใจ เป็นไปไม่ไ ไม่เข้ใใใใใใใจ
ซั่บ ซั่บ ซั่บ ซั่บ ซั่บ
ไม่อาจจัดการได้
ไม่อาจประมวลผลได้
เกิดความแตกต่างระหว่างความเป็นจริงและจิตใต้สำนึก
ความเป็นไปได้อย่างมีนัยสำคัญของความคืบหน้าสำหรับมลภาวะทางจิตได้เกิดขึ้นーーการร้องขอภาวะป้องกันทางจิต
ขอดำเนินการแก้ไขปัญหามลภาวะทางจิต
ーーคำขอเสร็จสิ้นแล้ว
……………
สายตาของฉันกลับมา
ฉันรู้สึกว่าแสงจากมอสเรืองแสงมันสว่างมาก
เหมือนกับคนที่พึ่งตื่นนอน หน้าก็จะมืดหน่อยๆคล้ายกับคนเป็นโรคโลหิตจางหรืออะไรสักอย่าง
「เมื่อกี้นายพูดอะไรนะ? 」
ฉันถามเด็กหนุ่มด้วยรอยยิ้ม
「ทำไมลุงถึงเข้าไปอุรุงตุงนังกับเถาวัลย์อย่างงี้? แล้ว อายุ 25 นี่?」
「อิรุงตุงนัง …… ? ฉัน 25 จริงๆ 」
「ที่แน่ๆคือสติของคุณดูเลือนลาง รูต่างๆในร่างกายถูกพวกมันชอนไชเข้าไป และตอนนี้คุณกำลังถูกตรึงอยู่กลางอากาศด้วยเถาวัลย์ 」
「……?」
「คุณไม่เห็นรูบนมือตัวเองเหรอ ขนาดกระปู๋ยังถูกพวกมันไชเข้าไปเลยรู้ตัวมั้ย? พลังชีวิตของคุณกำลังถูกสูบ จริงๆคุณคงไม่ใช่คนแก่หนังเหี่ยวอย่างที่เห็น」
「……?」
ฉันพยายามก้มลงดูมือของตัวเอง
มันเป็นสีน้ำตาลอ่อน สูญเสียความชุ่มชื้น ไม่ต่างอะไรกับมือของชายชรา
และฉันก็สังเกตเห็นว่าตัวเองเปลือยกายล้อนจ้อน
ตัวฉันลอยขึ้นจากพื้นเล็กน้อย
ไม่ … ฉันถูกสูบพลังชีวิตโดยอะไรสักอย่างเหมือนเถาวัลย์และถูกแขวนอยู่
ถูกแขวน ดรายแอด พลังชีวิต ถูกขโมย ผิวหนัง ร่างกาย ไม่สามารถฟื้น ฟื้นฟูสู่สภาพปกติ
ฟื้นฟูไม่ได้ เถาวัลย์ รู้สึกดี ภรรยา เถาวัลย์ ภรรยาของฉัน รู้สึกดี รู้สึกดี รู้สึกดี เป็นไป, ไม่ได้!
ซั่บ ซั่บ ซั่บ ซั่บบบบบ
ไม่อาจจัดการได้
ไม่อาจประมวลผลได้
เกิดความแตกต่างระหว่างความเป็นจริงและจิตใต้สำนึก
ーーเพื่อป้องกันมลภาวะทางจิตของโฮสต์ปรสิต ขอบังคับปิดจิตใต้สำนึก
.…………………
…………
……
ーーและด้วยเหตุนั้น จิตสำนึกของฉันก็จางหายไปจนหมดสิ้น
——————————————————–
▼ ▼ ▼
ーーไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้
หลังจากที่เขาโค่นพวกนักผจญภัยระดับ S ได้ จุนเปย์ก็มุ่งหน้าเข้าสู่ชั้นถัดไป
ที่นั่นเป็นป่าขนาดใหญ่ที่มีทะเลสาบอยู่ตรงกลาง
หญ้าสีเขียวไกลสุดลูกหูลูกตา เสียงร้องของฝูงนกสะท้อนดังเป็นช่วงท่ามกลางแสงอันเข้มข้นจากมอสเรืองแสง
บางครั้งหมูป่าและกวางก็โผล่ออกมาไม่ต่างจากป่าของโลกภายนอก
ถ้าที่นี่เป็นฤดูร้อนในญี่ปุ่น คุณอาจจะได้เห็นหลายครอบครัวตั้งแคมป์กันอย่างสนุกสนานพร้อมกับบาร์บีคิวในวันหยุด
“ทิวทัศน์อันเงียบสงบ” นี่คือคำที่จุนเปย์นึกถึงเมื่อเห็นที่นี่
และสิ่งที่สำคัญที่สุดคืออนุภาคสีเงินบางๆที่ปกคลุมอยู่รอบๆ
มันเกือบจะมองเห็นได้เหมือนหมู่บ้านกินคน
ーーทั้งชั้นเป็นพื้นที่ปลอดภัย
เขาคิดว่านั่นคือเหตุผลที่มีกวางและหมูป่าโผล่ออกมา
ในขณะที่หมู่บ้านกินคนขาดแหล่งโปรตีน แต่ที่นี่กลับมีพวกมันเต็มไปหมด เพียงแค่ขึ้นมาอีกชั้นเดียวเท่านั้น
ขณะที่จุนเปย์กำลังประเมินสภาพแวดล้อมรอบๆ เขากำลังเดินอยู่ริมทะเลสาบ
ยังไงก็ตามเขายังคงตื่นตัว และเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้เสมอ
แม้ว่าจะเป็นพื้นที่ปลอดภัย แต่เขาไม่แน่ใจว่ามันจะไม่มีอันตรายーーหากเขาลดความระมัดระวังลงมันอาจกลายเป็นโอกาสให้อันตรายเกิดขึ้นได้
และเขาเห็น
ภายในป่าใกล้ๆกับกระท่อม ชายชราถูกแขวนลอยอยู่บนต้นไม้ด้วยเถาวัลย์น้อยใหญ่นับไม่ถ้วน
นั่นมัน คน!!ーーทวารทั้งเก้าถูกรากและเถาวัลย์แทงทะลุ
ผิวหนังทั้งหมดซีดเซียว บางอย่างเหมือนรากเล็กๆกำลังสูบกินพลังชีวิตผ่านทางเถาวัลย์
จากผลกระทบของรากที่ปกคลุมทั่วร่าง พื้นผิวทั้งตัวถูกย้อมด้วยสีม่วงราวกับเป็นภาวะรอยเขียวช้ำหลังการตาย
ความชุ่มชื้นหายไปจากผิวของชายคนนั้นทำให้เกิดรอยเหี่ยวย่นไม่ต่างจากชายชราอายุ 80 ปี ดูเหมือนว่าครึ่งชีวิตของเขาสูญหายไปแล้ว
เถาวัลย์ชอนไชเข้าไปที่หูเข้าสู่สมอง และมันก็เจาะทะลุออกไปทางด้านบนของศีรษะ แต่ละส่วนที่ถูกเจาะผ่านจะเผยให้เห็นชั้นผิวหนังด้านในที่ถูกฉีกขาดออกมา
ขณะที่สมองของเขาถูกสูบออกจากกะโหลกศีรษะ ภายในนั้นก็ถูกแทนที่ไปด้วยรากบางๆ
และที่นั่นจุนเปย์ส่ายหน้าเหมือนจะยอมแพ้
แม้ว่าจะเป็นในญี่ปุ่นก็ตาม ไม่ว่าการผ่าตัดจะทันสมัยขนาดไหน ก็ไม่มีทางที่ชายคนนี้จะมีชีวิตรอด เพราะผู้ชายคนนี้แทบจะเป็นปรสิตของต้นไม้ไปแล้ว เป็นการ “ประสานรวม” กับต้นไม้แทบจะสมบรูณ์
ขณะที่กำลังกลั้นอาจเจียน จุนเปย์ยังคงเฝ้าดูชายคนนั้นอยู่
ของเหลวไหลย้อยออกมาอย่างอิสระจากอวัยวะที่เสียหาย พวกมันที่ไหลซ้อนทับกันอยู่บนพื้นดินเต็มไปด้วยแมลงวัน
และท่ามกลางกลิ่นเหม็นที่ไม่สามารถทนได้ーーชายที่ถูกแขวน ยิ้มด้วยความปีติยินดี
「โอ้ดรายแอดที่รัก เธอชอบมันใช่มั้ย ฮึ ทุกวันทุกๆวันถ้าเธอเข้ามาใกล้ฉันอย่างงี้ พลังของฉันจะต้องถูกดึงออกไปหมดแน่ๆ ฉันแทบจะกลายเป็นมัมมี่แล้วรู้มั้ย? ชักจะเหนื่อยจริงๆซะแล้วสิ」
ชายที่ถูกแขวนติดอยู่กับต้นไม้เริ่มเลียริมฝีปากด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส
จากนั้นมือของเขาเริ่มเคลื่อนไหวก่อน ตามด้วยการเคลือนตัวไปข้างหน้าของสะโพกเล็กน้อย
* กึกกึกึกึกกึกกึก * ไม่แน่ใจว่าเขากำลังเคลื่อนไหวอยู่หรือเปล่า หลังจากซอยสะโพกยิกๆอย่างนั้น…ชายคนนั้นก็ฉี่ออกมา
ใครบางคนอาจสงสัยสิ่งที่อยู่ในที่ฉี่ บางสิ่งบางอย่างที่ไม่สามารถมองเห็นได้เว้นแต่คุณจะตั้งใจดูーーอะไรที่คนแก่หนังเหี่ยวจะปล่อยออกมาเป็นครั้งสุดท้ายของเขา….มันมีสีขาวจางๆผสมอยู่ในนั้นถ้าจุนเปย์สังเกตเห็น
「เอ้ย ……คุณ …… ?」
เมื่อได้ยินเสียงเรียกของจุนเปย์ แววตาของชายคนนั้นก็กลายเป็นแจ่มใส ในขณะที่น้ำลายยังไหลเขาก็เปิดตาขึ้น
「ฮ่าๆ〜! น้องชาย! ดีจริงๆที่นายมาถึงที่นี่ได้」
ภายในดวงตาที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอยมีเถาวัลย์เส้นเล็กๆแทงทะลุเข้าไป และเพียงตาดำเท่านั้นที่ยังสามารถกลอกกลิ้งไปมาได้
นอกจากนั้นรอบๆปากของเขายังปกคลุมไปด้วยเสมหะเหนียวข้น ในขณะที่เถาวัลย์บางเส้นแทงเข้าไปในปากทำให้เสียงของเขาฟังดูประหลาดพิกล
「วิธีพูดแบบนี้…..คุณคือ ลุง? 」
「โฮ้ย โฮ้ย อย่าเรียกฉันว่าลุง เห็นอย่างนี้แต่ฉันอายุแค่ 25 เองนะ」
ชายคนนี้คงยังไม่ทราบถึงสถานการณ์ปัจจุบันของตัวเอง
จุนเปย์ไม่สามารถทำใจออกจากพื้นที่นี่ไปได้
“ในที่สุดเวลานี้ก็มาถึง” จุนเปย์คิด
จุนเปย์นึกถึงผู้ที่เขียนจดหมายคอยแนะนำเขาแต่ละชั้นที่ผ่านมา
เขาทำเพียงแค่วิ่งหนีไป และบางทีในอนาคตเขาอาจ….มันง่ายที่จะเดาว่าเขาจะกลายเป็นแบบนี้
บางทีอาจจะเจอเพียงกระดูกของเขา
บางทีอาจจะไม่มีจดหมายอีกต่อไป
หรือบางทีพวกเราอาจจะได้พบและร่วมต่อสู้ไปด้วยกัน
ถูกต้อง มันเป็นไปได้ที่อาจจะสามารถร่วมต่อสู้ไปด้วยกัน ขนาดจุนเปย์เคยถูกหักหลังมาขนาดไหนยังคิดแบบนี้ แล้วสำหรับเขาที่เขียนจดหมายคอยแนะนำคนอื่นจะไม่คิดบ้างเลยได้ยังไง .
เห้อ ถึงจะฟังดูพึลึก แต่พอรู้ตัวอีกทีจุนเปย์ก็เป็นหนี้ชีวิตของเขาไปซะแล้ว
เขาคาดหวังถึงสถานการณ์มากมาย แต่ไม่คิดว่าทั้งสองจะได้เจอกันในสถานการณ์ที่แย่ที่สุดอย่างนี้
เรื่องราวซับซ้อนตรงหน้าทำให้จุนเปย์ไม่สามารถมองไปที่ชายคนนี้ได้
「น่าทึ่งจริงๆที่เด็กหนุ่มอย่างนายเข้ามาถึงชั้นลึกๆนี้ได้ 」
ขณะที่มองไปรอบๆจุนเปย์ก็ถามขึ้น
「อ่า เหมือนที่ลุงรู้ มันยากมาก และ……ที่นี่ …… ? 」
「อย่างที่นายเห็นทั้งชั้นเป็นพื้นที่ปลอดภัย นายเห็นหมู่บ้านกินคนแล้วใช่มั้ย? ที่นี่ก็คล้ายๆที่นั่นแหละ」
และเมื่อเขาตรวจสอบสภาพแวดล้อมอย่างระเอียดーーที่นี่คือที่เดียวที่ไม่มีอนุภาคสีเงินอยู่
ไม่นานหลังจากนั้น * ปื๊ดดด* เสียงของเสียซึ่งถูกขับออกจากทวารหนักของมนุษย์ดังขึ้น
จุนเปย์ถึงกับทำอะไรไม่ถูก
「……」
「นายสามารถสบายใจได้! ที่นี่ไม่มีมอนสเตอร์! 」
ถูกบอกโดยคนที่กำลัง… ไม่มีทางที่เขาจะปล่อยให้อาวุธอยู่ห่างตัว
เห็นได้ชัดว่าผู้ชายคนนี้ถูกควบคุมโดยสิ่งอันตรายบางอย่าง และชัดเจนว่าจิตใจของเขาไม่ได้อยู่กับปัจจุบัน
「เห้ น้องชาย มีอะไรเกิดขึ้นเหรอ ถึงได้ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดขนาดนั่น」
「เส้นทางและการเอาตัวรอดที่ผ่านมาเต็มไปด้วยอันตรายคุณก็รู้ สิ่งที่มนุษย์เกินจะรับได้มีอยู่เต็มไปหมด」
「เอาหล่ะ ฉันจะเล่าเรื่องอะไรซึ้งๆให้ฟัง」
「เรื่องซึ้งๆ ? มีอะไรแบบนั้นด้วย? 」
และ * วี๊ดวิ้ว * ชายคนนั้นผิวปาก
「มีสิ มันคือเรื่องราวของนักผจญภัยคนหนึ่ง เขาได้พบกับภูติสาวท่ามกลางเขาวงกตบ้าๆนี่ พวกเขาทั้งคู่ต่างตกหลุมรักซึ่งกันและกัน จากนั้นพวกเขาเริ่มใช้ชีวิตแบบพอเพียงและอาศัยอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข」
“อะแฮ่ม จริงๆแล้วฉันอยากจะบอกว่า ”
「นั่นคือเรื่องราวของฉันเอง」
“อ่า … ” จุนเปย์พยักหน้าเหมือนกำลังคิดอะไรออก
ーー “เขากำลังพยายามเกลี้ยกล่อมฉัน ”
เขายังคงเพลินเพลินไปกับโลกแห่งความฝันในจินตนาการจนถึงขณะนี้
“มีคำพูดอยู่ว่า” สามีมักเป็นคนสุดท้ายที่รู้ความจริง ” จุนเปย์เริ่มรู้สึกปวดร้าว (# คือเอ็งเป็นเมียลุงหรอ O_O)
「ฉันคิดว่านายคงรู้แล้วกับสิ่งที่ฉันบอก ที่นี่ไม่มีมอนสเตอร์ แต่มีภูติ ดรายแอดอยู่ และเธอเป็นภรรยาของฉัน」
จุนเปย์ชี้ด้วยมือซ้ายของเขา
「ในกระท่อมหลังนั้น …… มี ดรายแอด? 」
「เธอคือสิ่งที่งดงามและน่าอัศจรรย์ที่สุด นายรู้จักด้วยเหรอ? ในขณะที่ฉันกำลังเหน็ดเหนื่อยอยู่กับการเคลียร์เขาวงกตที่เป็นไปไม่ได้ เธอก็เข้ามาทำให้ทุกอย่างของฉันดีขึ้น ฉันจึงตัดสินใจที่จะอยู่ที่นี่」
จุนเปย์ถามขณะที่ถอนหายใจ
จากทิศทางไปสู่กระท่อม เขาเพิ่มสมาธิมากขึ้นด้วยกลัวว่าจะพลาดให้กับอันตรายใดๆ
「อ่า ผมรู้ แล้วตอนนี้ลุงมีความสุขดีหรือเปล่า?」
「แน่นอนสิ มีภรรยาที่งดงาม อาหารแสนอร่อย รายล้อมไปด้วยธรรมชาติ …… ฉันมีความสุขมากๆเลยแหละ ก็ตั้งแต่หัวใจของฉันเริ่มเชื่อมต่อกับดรายแอดล่ะนะ 」 .
「ดูเหมือนว่ามันไม่ใช่แค่หัวใจอย่างเดียวแล้วหล่ะ ลุง?」
「หือ? อะไรเหรอ?」
น้ำตาแทบจะร่วงหล่นออกจากตาจุนเปย์
ก่อนหน้านี้เขาเป็นเพียงนักเรียน ม.ปลาย ธรรมดาเท่านั้น
ภายในเขาวงกตที่สิ้นหวัง จดหมายของเขา น้ำเสียงไร้สาระที่มาพร้อมกับอารมณ์ขัน
ถึงการอ่านจดหมายจะเป็นการสื่อสารด้านเดียว และแม้คำแนะนำจะส่งผลโดยตรงต่อการเอาชีวิตรอด แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือมันช่วยเยียวยาจิตใจของจุนเปย์เอาไว้ ไม่ว่าจะมากหรือน้อยเขาก็ได้รับการช่วยเหลือจากมัน
แต่ มันจบลงแล้ว
ถ้าเขา ……เดินอยู่ท่ามกลางฝันร้าย ฝันร้ายนั้นจะปลุกเขาให้ตื่นขึ้นเองมื่อถึงจุดๆหนึ่ง
จุนเปย์ต้องการช่วยเขาหากทำได้ แต่ ชัดเจนว่ามันสายเกินไป
มีเพียงความตายเท่านั้นที่สามารถปลดปล่อยเขาได้ และเขาควรทำด้วยตัวของเขาเอง
จุนเปย์เริ่มคิดด้วยความละเอียด
「 ในหูของลุง….มีเถาวัลย์เชื่อมอยู่รู้มั้ย」
「เถาวัลย์? ถาววว วัลลล ? 」 .
「 บางเส้นก็อยู่ในปากของลุง……ในจมูกก็มี 」
จู่ๆชายคนนั้นก็หลับตา และเมื่อทุกกิจกรรมถูกหยุด
เขาเริ่มมีอาการชัก มือและเท้าเคลื่อนไหวอย่างรุนแรง
ร่างกายของเขาสั่น
ร่างกายที่ถูกแขวนโดยเถาวัลย์สั่นไปมา
ลิ้นของเขาสบัดไปมาอย่างควบคุมไม่ได้ น้ำลายเริ่มฟูมปาก และร่างกายของเขาชักงอไปด้านหลังเหมือนกุ้ง
*หงึกหงึกหงึกหงึกหงึกหงึก*
ราวกับว่าถูกช็อตโดยกระแสไฟฟ้าแรงสูง เขาชักกระตุกอยู่อีกหลายครั้ง
「ซั่บ ซั่บ ซั่บ ซั่บ ซั่บ」
เสียงที่ฟังดูแล้วไม่สบายใจดังขึ้นจากการสั่นสะเทือนจากลิ้นของเขา
และเมื่อเสียงนั้นหยุดลงก็เป็นครั้งที่ชายคนนี้ลืมตาขึ้น
「เมื่อกี้นายพูดอะไรนะ? 」
ด้วยโทนเสียงที่เงียบสงบและใจเย็น
ดวงตาของเขาแดงก่ำ
รอยยิ้มเหี่ยวย่น พร้อมกับน้ำลายไหลยืดยาว
「ทำไมลุงถึงเข้าไปอุรุงตุงนังกับเถาวัลย์อย่างงี้? แล้ว อายุ 25 นี่? 」
「อิรุงตุงนัง …… ? ฉัน 25 จริงๆ 」 .
「ที่แน่ๆคือสติของคุณดูเลือนลาง รูต่างๆในร่างกายถูกพวกมันชอนไชเข้าไป และตอนนี้คุณกำลังถูกตรึงอยู่กลางอากาศด้วยเถาวัลย์ 」 .
「……?」
「คุณไม่เห็นรูบนมือตัวเองเหรอ ขนาดกระปู๋ยังถูกพวกมันไชเข้าไปรู้มั้ย? พลังชีวิตของคุณกำลังถูกสูบ จริงๆคุณคงไม่ใช่คนแก่หนังเหี่ยวอย่างที่เห็น」 . .
「……?」
ชายคนนั้นทำท่าทางราวกับว่าตรวจดูฝ่ามือของตัวเอง
ทันใดนั้นจู่ๆเขาก็หลับตาลงและหยุดกิจกรรมทั้งหมดอีกครั้ง
และอีกครั้งหนึ่งกับการชักกระตุก
**หงึกหงึกหงึกหงึกหงึกหงึก* *
ราวกับว่าถูกช็อตโดยกระแสไฟฟ้าแรงสูง เขาชักกระตุกอยู่อีกหลายครั้ง
「ซั่บ ซั่บ ซั่บ ซั่บบบบบ」
ขณะที่จุนเปย์เริ่มตกตะลึง ชายคนนั้นก็เริ่มหัวเราะขึ้น
「 ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ฮว่าาาาาาา ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าาาาาา 」
หลังจากการชักครั้งใหญ่ ชายคนนั้นปิดตาของเขาและหยุดกิจกรรมทุกอย่าง อย่างสมบูรณ์
จ้องไปที่ชายผู้ซึ่งหยุดการเคลื่อนไหวーーจุนเปย์หันไปมองต้นไม้ที่ตรึงร่างชายคนนั้นอยู่
มันสูงประมาณตึก 10 ชั้นในญี่ปุ่น จากความรู้สึกความกว้างของลำตันมีเส้นผ่านศูนย์กลางประมาณ 15 เมตร
และตรงนั่นเองจุนเปย์เรียกกล่องไอเทมของเขาออกมา
เขาเก็บน้ำมันคุณภาพสูงเป็นจำนวนมากมาจากหมู่บ้านกินคน
เขาอยากทดสอบเล็กๆน้อยๆกับต้นไม้ตรงหน้า หากไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาจะเผามันไปพร้อมกับร่างชายคนนั้น
หากเหนี่ยวไกปืนและกระสุนโดนเป้าหมาย บางอย่างเช่นการสั่นสะเทือนจากอากาศ หรือประสาทสัมผัสที่อาจรับรู้ได้ว่ากำลังจะถูกยิง ไม่ว่าอะไรก็ตามก็ต้องเกิดการตอบสนอง
แต่ในกรณีนี้ชายคนหน่งกำลังถูกสูบพลังชีวิต เขากลับไม่มีการตอบสนองทีมีความหมายใดๆ
เขาอยากช่วยชายคนนี้ด้วยใจจริง แต่หากเป็นไปไม่ได้ที่จะช่วย เขาก็ไม่อยากเสียสกิลและค่าประสบการณ์ที่เป็นประโยชน์ไป
แต่ก่อนอื่นเขาควรทำสิ่งที่ถูกต้อง
ถ้าเขาจะทำอะไรแบบนี้ แทนที่จะทำมันตรงๆ มันคงดีต่อต่อสภาพจิตใจของเขามากกว่าหากทำมันอ้อมๆ
“งั้นก็” จุนเปย์ถอดฝาไม้ที่ครอบหม้อน้ำมันออก
กลิ่นฉุนรุนแรงคล้ายกับน้ำมันเบนซินหรือเอทานอลลอยออกมา
ก่อนเขาจะลงมือทำอะไรไปมากกว่านั้น ผู้หญิงคนหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นจากกระท่อม
ーー ภูติป่าสาวดรายแอด
ผมสีทองดุจแพรไหมยาวถึงเอว เธอมีผิวเนียลบอบบางสีน้ำตาลอ่อน
เป็นภาพของหญิงวัยรุ่นอายุประมาณ 15 ปีーーความเย้ายวนใจและความไร้เดียงสาของเด็กวัยรุ่นผสมผสานเข้าด้วยกันทำให้เกิดเป็นความสวยงามที่ไม่มีใครเทียบ
เธอสวมเสื้อสีขาวบริสุทธิ์เดินเข้าหาจุนเปย์อย่างช้าๆ
และวินาทีนั่นเอง * ปังงงงงง*
พื้นดินใต้เท้าดรายแอดก็ระเบิดขึ้น ร่างกายของเด็กหญิงสั่นไหว
กลิ่นดินปืนคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ จากนั้นจุนเปย์เปลี่ยนเป้าหมายจากพื้นดินไปที่กลางคิ้วของเธอ
「อย่าเข้ามาใกล้ ไปมากกว่านี้ เธอคงเป็นดรายแอดที่หลอกลุงสินะ? 」
「ถูกต้อง การรับรู้ของนายไม่ผิด」
ระยะห่างระหว่างพวกเขาคือประมาณสิบห้าเมตร
เสียงของดรายแอดเบาจนแทบไม่ต่างอะไรกับเสียงลมพัด
จุนเปย์เป็นคนที่เริ่มพูดด้วยคำหยาบราวกับต้องการจะหาเรื่อง
「พูดดังๆหน่อย ฉันไม่ได้ยินบ้าอะไรเลย」
“อืม” เธอพยักหน้าและดรายแอดกล่าวว่า
「……ฉันทราบแล้ว」
มันดีกว่าตอนแรก แต่เสียงของเธอก็ยังเบาอยู่ดี
จุนเปย์ส่ายศรีษะราวกับยอมแพ้ จากนั้นจึงถามต่อ
「เธอเป็นคนหลอกลุงใช่มั้ย
เธอเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะเลือกใช้คำพูดอย่างระมัดระวัง
「ฉันคือดรายแอด วิญญาณที่อาศัยอยู่ในต้นไม้ ฉันมีชีวิตอยู่ได้โดยรับเอาพลังชีวิตจากต้นไม้ และสำหรับต้นไม้ต้นนั้นแหล่งที่มาของสารอาหารก็คือพลังชีวิตของฉันเช่นกัน นั่นคือความหมายของการดำรงอยู่ของพวกเรา ต้นไม้และฉันพวกเราอยู่ในภาวะพึ่งพิงซึ่งกันและกัน 」
「……แล้ว?」
「คนที่ห้อยอยู่นั่นเหรอ เขาเป็นเหยื่อของฉัน พลังชีวิตของมนุษย์มีประโยชน์สูงต่อต้นไม้. หากได้รับการดูดซับอย่างถูกต้องมันสามารถกลายเป็นแหล่งสารอาหารได้นานถึง 20 ปี」
「 แหล่งสารอาหาร เหอๆ 」
「ถูกต้อง มนุษย์เป็นแหล่งอาหารที่มีคุณค่า นั่นคือเหตุผลที่รูปลักษณ์ของฉันตอนนี้ถูกปรับเปลี่ยนให้เหมาะสมกับความต้องการของมนุษย์」
「ปรับเปลี่ยน?」
ดรายแอดพยักหน้า
「สกิล【เลียนแบบ (ระดับ-ซุปเปอร์) 】 ถ้าฉันไม่ได้ใช้สกิล【 เลียนแบบ 】จากการรับรู้ของนายก็จะเห็นฉันเป็นเพียงมอนสเตอร์ประเภทต้นไม้」
「เป็นสกิลที่สะดวกจริงๆ」
“ยังไงก็เถอะ” จุนเปย์ถามดรายแอด
「ทำไมอยู่ดีๆเธอถึงเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฉันฟัง? เท่าที่เห็นดูไม่เหมือนว่าเธอกำลังโกหก เธอมีเป้าหมายหรือต้องการอะไรกันแน่? 」
「 เป็นเรื่องดีที่เจอคนตรงไปตรงมาอย่างนาย」
เธอมีทีท่าเศร้าใจขณะที่พูด
「 …..พวกเราดรายแอด เป็นเผ่าพันธุ์ที่อ่อนแอ」
จากที่ก่อนหน้านี้มีเหตุผลที่จุนเปย์มีท่าทีก้าวร้าว แต่ตามที่เธอกล่าว จุนเปย์จึงใช้สกิลตรวจสอบรายละเอียดของเธออีกที
【ดรายแอด】ระดับความอันตราย▼ ▼ ▼ D
ลักษณะเฉพาะ▼▼▼ จิตวิญญาณต้นไม้ พวกเขาจะปรากฏตัวในรูปของมนุษย์ต้นไม้ โดยมีทั้งมือและเท้า ลักษณะส่วนใหญ่จะเป็นเด็กผู้ชายหล่อเหลา หรือเด็กสาวสวยงาม อันเป็นผลมาจากทักษะ【 เลียนแบบ 】 ลักษณะส่วนใหญ่ของพวกเขาจะถูกใช้เพื่อปิดบังหรือล่อลวงมนุษย์ หลังจากมีความสัมพันธ์ใกล้ชิด พวกเขาจะปล่อยให้เป้าหมายกินสารคัดหลั่งที่มีผลกระตุ้นความต้องการทางเพศและสร้างความสับสนจำนวนมาก นั่นทำให้พวกเหยื่อกลายเป็นเชลยที่สมบูรณ์ การสังเวยดังกล่าวให้ต้นไม้ก็เพื่อให้พวกเขาได้รับสารอาหารจากมัน การดำรงอยู่ของดรายแอดถูกสร้างขึ้นจากต้นไม้ พวกเขาเป็นนักล่าและนักเจรจาต่อรอง อีกความหมายหนึ่งสามารถเรียกได้ว่าดรายแอดเป็นอวัยวะส่วนหนึ่งของต้นไม้
【ต้นไม้ดึกดำบรรพ์】ระดับความอันตราย▼▼▼ E
ลักษณะเฉพาะ▼▼▼ไม่สามารถรวบรวมสารอาหารได้ด้วยตัวเอง พวกมันจะใช้ดรายแอดเพื่อล่าสัตว์และพืชทุกชนิด เช่นเดียวกับต้นไม้ปกติไม่มีวิธีโต้ตอบศัตรูใดๆได้ และเนื่องจากผลกระทบจากพลังเทพปีศาจที่แผ่กระจายไปทั่วช่องมิติเขาวงกต ทำให้มันเป็นอาหารที่แสนอร่อยสำหรับมอนสเตอร์ทั่วไป
「เป็นเผ่าพันธุ์ที่อ่อนแอมาก จากสกิล【ตรวจสอบ 】 ระดับความอันตรายคือ D และ E เป็นแค่พวกอ่อนๆเหรอนี่ น่าหัวเราะจริง」
「ถูกต้อง นั่นคือเหตุผลที่ฉันเล่าทั้งหมดให้นายฟัง」
「หมายความว่า?」
「 โปรดปล่อยพวกเราไป」
จุนเปย์ส่ายศีรษะพร้อมกับถอนหายใจ
「ก่อนที่ฉันจะถามว่าเธอต้องการอะไร มีบางอย่างฉันต้องการยืนยัน」
“มันคืออะไร?”
「ทำไมเธอไม่ล่อลวงฉัน? หรือทำไมถึงไม่พยายามทำมัน?」
「 ข้อแรกคนที่เห็นผลของการล่อลวงแล้ว ไม่สามารถล่อลวงได้ นอกจากนี้…… 」
「นอกจากนั้น?」
「 ฉันไม่ล่าเหยื่อหลายๆคน เพราะมันจะทำให้ “รากเน่าเปื่อย” จากความชื้นและสารอาหาร พวกมันจะกลายเป็นพิษหากมีมากเกินไป」
「เยี่ยม การกินเยอะเกินไปก็ไม่ดีสำหรับมนุษย์เหมือนกัน จากระดับความอันตราย ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้แข็งแกร่งอะไร แต่หากฆ่าเธอฉันยังคงได้รับค่าประสบการณ์อยู่มากทีเดียว」
“นอกจากนั้น”
「จนถึงตอนนี้ ต้องมีนักผจญภัยเดินทางมาเรื่อยๆใช่มั้ย? หากมีหนึ่งในพวกเขาถูกจับ แล้วพวกที่เหลือปล่อยเธอมาได้ยังไง? 」
「 …..นั่นมัน」ขณะที่ดรายแอดจะเริ่มพูด จุนเปย์ก็โบกมือหยุดเธอไว้
「ยังไม่ต้องตอบ เนื่องจากเรื่องราวมันยังไม่ละเอียดพอดังนั้นฉันขอถามเพิ่มเองละกัน?
และเขาก็ยังคงพูดต่อ
「เพื่อแลกกับการที่ต้องปล่อยเธอไป….เธอจะให้อะไรฉัน? 」
ดรายแอดดูแปลกใจ
「ถือเป็นเรื่องดีที่เราตกลงกันได้อย่างรวดเร็ว นายมีสกิล 【ตรวจสอบ 】ใช่ไหม? 」
「อา! ใช่ มันอยู่ระดับซุปเปอร์」
และจากเอว เธอหยิบหินสีฟ้าสว่างขึ้นมาーーมันอาจเรียกได้ว่าอัญมณี
「 นี่คือน้ำตาของดรายแอด 」
「……」
「ถ้านายใช้สกิล【 ตรวจสอบ 】จะเข้าใจมันได้เร็วขึ้น มันสามารถรักษาแผลได้ทุกชนิด นอกจากนายจะตายนาย มันสามารถใช้มันรักษาบาดแผลร้ายแรงได้ทั้งหมด 4 ครั้ง」
“อ่า” จุนเปย์พยักหน้าเหมือนกำลังคาดเดาอะไรอยู่
「โยนมันมา อย่างช้าๆ ถ้าเธอตุกติกแม้แต่น้อย ฉันจะยิง!」
หลังจากจุนเปย์พูดเสร็จ ดรายแอดขว้างก้อนหินในมืออย่างช้าๆไปที่ระยะ 1 เมตรหน้าจุนเปย์
เขาเปิดใช้งานสกิล【 ตรวจสอบ 】 * วิ้ว* จุนเปย์ผิวปาก
เมื่อดรายแอดเห็นเธอก็หัวเราะเล็กน้อย
「……ฉันไม่โกหก ถ้านายมีสกิล【 ตรวจสอบ 】ก็ควรรู้ว่าฉันพูดเรื่องจริง」
จุนเปย์ที่ยังเปิดใช้งานสกิล【 ตรวจสอบ】อยู่ยังคงเต็มไปด้วยความตะลึง
「 ฮ่า !เป็นเรื่องที่ดีเกินไป ไม่สิ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมพวกเขาถึงปล่อยเธอไป」
【น้ำตาของดรายแอด】
ระดับไอเทม▼▼▼ ตำนาน
ลักษณะเฉพาะ▼▼▼ยาเคลือบผิวรักษาแผลภายนอกทุกชนิดยกเว้นตาย กระตุ้นโซมาติกเซลล์โดยใช้พลังเวทและพลังทางกายภาพที่ซ่อนอยู่ คล้ายกับการฟื้นฟูในเขตพื้นที่ความปลอดภัยของช่องมิติเขาวงกต ーーอย่างไรก็ตามการดำรงอยู่ของดรายแอดคือเงื่อนไขของการใช้งาน
「ฉันเข้าใจแล้ว」
ในเวลาเดียวกันจุนเปย์ก็กล่าวว่า
「 การดำรงอยู่ของเธอคือเงื่อนไขในการใช้งาน อาฮะ 」
“ถูกต้อง”, ดรายแอดพยักหน้า
「นั่นคือเหตุผลที่นักผจญภัยที่ผ่านมาที่นี่ยอมรับข้อเสนอ」
「เป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดที่เธอจะได้รับ」
และเวลานั่นเองที่ดรายแอดมีสีหน้าขอความเห็นใจอย่างจริงจัง
แม้จะเป็นการแสดงผลของสกิล【เลียนแบบ 】 แต่น้ำตาจางๆจากการร้องขอของเด็กสาวหน้าตาน่ารักที่มองตรงมา เพียงแค่นี้คุณก็สามารถให้อภัยสำหรับทุกอย่างได้แล้ว มันเป็นความรู้สึกแบบนั้น
「ฉันไม่เคยต่อสู้ หากฉันสามารถได้รับแหล่งสารอาหารเป็นประจำที่เพียงพอ」
「ตอนนี้ฉันเห็นแล้ว จนถึงตอนนี้มันเป็นความจริง ที่นักผจญภัยหวังแค่เจอความสัมพันธ์ที่สงบสุข」
「มนุษย์ยังกินหมูและวัวเพื่อที่จะมีชีวิตอยู่ ซึ่งทุกคนเข้าใจ และนี่ก็เป็นเหตุผลเดียวกัน」
จุนเปย์ยักไหล่ของเขา
「งั้น หลังจากที่ฉันจากไปจะเกิดอะไรขึ้นกับลุงคนนี้? 」
「นายไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ ไม่มีอะไรที่นายสามารถช่วยเหลือชายคนนี้ได้อีก มันจะง่ายขึ้นถ้านายยอมแพ้ไปซะ ถ้านายต้องการฉันจะบอกรายละเอียดเกี่ยวกับสภาพของเขาให้?」
「เธอจะบอกว่าเขาต้องตายหลังจากการแลกเปลี่ยนยาฟื้นฟู? หรือเธอจะบอกว่าให้ฉันยอม?」
เส้นเลือดจางๆปรากฏขึ้นที่ขมับของจุนเปย์ ดรายแอดเอียงศีรษะด้วยความแปลกใจ
「นายเป็นคนอารมณ์อ่อนไหว? เขาวงกตแห่งนี้ คนที่เข้ามาที่นี่ควรรู้ว่า มีสมดุลระหว่างสิ่งที่ได้รับและการสูญเสียอยู่ ทุกคนต่างก็ต้องเคลื่อนไหวด้วยความฉลาด」
「 สมดุลระหว่างสิ่งที่ได้รับและการสูญเสีย เหอะ เป็นแค่มอนสเตอร์อย่ามาพูดดีไปหน่อยเลย」
ดรายแอดโบกมือทั้งสองไปข้างหน้าอย่างรีบเร่งและส่ายศีรษะ
「 กรุณาใจเย็นๆก่อน นายจะได้รับมัน แค่เราต้องคุยกัน」
จุนเปย์เล็งปืนไปที่หัวของดรายแอด
「ไม่ !!! ฉันไม่ต้องการมัน เก็บเหตุผลบ้าๆของเธอไว้เถอะ」
「ทำไมหละ? ไม่ใช่ว่ามนุษย์จะเลือกสิ่งที่เป็นประโยชน์ต่อตัวเองเหรอ?
จุนเปย์มีท่าทีเหยียดหยาม
「มันง่ายมาก」
「สำหรับฉันแล้วมีอะไรมากมายที่จะได้รับจากการฆ่าเธอ ฉันไม่จำเป็นต้องมียาฟื้นฟูนั่น」
「……?」
「พลังป้องกันฉันมีแค่ 5 หน่วย เธอรู้รึเปล่า?」
「 5? เป็นไปไม่ได้ ไม่มีทางที่สเตตัสแค่นั้นจะสามารถอยู่รอดในเขาวงกตได้ 」
「ฉันใส่แต้มสถานะทั้งหมดไปที่การหลบหลีกไงหละ แค่การโจมตีเดียวของมอนสเตอร์ที่นี่ ถ้าฉันรับมันตรงๆรับรองว่า”ตาย”แน่นอน นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันไม่ต้องการยาฟื้นฟู」
และเขาก็ยังคงพูดต่อ
「มองไปที่จุดจบของลุง มันทำให้ฉันไม่สบายใจ ดังนั้นมันคงรู้สึกดีกว่าที่จะเปลี่ยนเธอให้กลายเป็นค่าประสบการณ์ของฉัน」
ดรายแอดเต็มไปด้วยความสงสัย และเส้นใยกล้ามเนื้อของใบหน้าเต็มไปด้วยความตึงเครียด
「……หืม? นายหมายความว่ายังง? ฉันไม่เข้าใจ」
「ฉัน ! ฉันทำทุกอย่างเพียงเพื่อการดำรงอยู่ของเผ่าพันธุ์ตัวเอง ฉันไม่เคยดูดซับสารอาหารมากเกินไป มันเป็นสิ่งที่ฉันต้องทำเพื่อที่จะมีชีวิตอยู่ โปรดเมตตาด้วย 」
* ปังงงงงง *
「เหตุผลสำหรับมอนสเตอร์? ฉันไม่สนใจบ้าอะไรแบบนั้นหรอก」
ในเวลาเดียวกันกลิ่นของดินปืนก็คละคลุ้งไปทั่วบริเวณ
ชั่วพริบตา * ตรึ่ม* เสียงร่างของหญิงสาวก็ตกลงสู่พื้น
ลูกปืนแทรกเข้าระหว่างคิ้วของเธอพอดิบพอดี จากแรงดันการเต้นของหัวใจ เลือดสีแดงพุ่งออกมาเหมือนน้ำพุ
จากนั้นจุนเปย์ก็สัมผัสกับดรายแอดที่นอนจมกองเลือดอยู่และใช้สกิลบุชเชอร์กับศพของเธอ
ーーสกิล【เลียนแบบ (ระดับ-ซุปเปอร์) 】
「เยี่ยม ถ้าฉันมีสิ่งนี้ ตอนที่ฉันออกไปข้างนอก พวกนั้นคงจะ …… 」
คำที่เขาพูดกับตัวเองมีความหมายลึกซึ้ง และแน่นอนว่าเขาจะดูดซับสกิลโดยไม่ต้องลังเล
นอกเหนือจากนั้นมีไอเทมชื่อว่าน้ำตาของดรายแอดดรอปลงมาจำนวนมาก แต่มันก็สูญเสียอายุการใช้งานนับตั้งแต่ที่เธอเสียชีวิตไป
มันอาจจะมีประโยชน์อย่างอื่นซึ่งเขาไม่ลืมที่จะนำพวกมันเก็บไปยังกล่องไอเทม
「ดีละถ้าอย่างนั้น」
จุนเปย์เอาหม้อน้ำมันทั้งหมด 10 ใบออกจากกล่องไอเทม
ของเหลวถูกเทไปที่ต้นไม้รอบด้าน
หลังจากทำอย่างนั้น 2-3 นาที จุนเปย์หันไปมองชายที่ถูกแขวนอยู่ด้วยแววตาสงสาร
「 ลุง ลุงยังอยู่รึเปล่า 」
เมื่อจุนเปย์ถาม ชายคนนั้นตอบขณะที่น้ำลายยังไหลยืด
「อาาา ー ……」
เห้อ จุนเปย์ถอนหายใจลึก
เขาหยิบหินสำหรับจุดไฟและปืนออกมาราวกับกำลังครุ่นคิด
「ถ้าจะปล่อยให้ลุงทรมานอย่างนี้ฉันขอเป็นคนฆ่าลุงซะยังดีกว่า ฉันจะรับค่าประสบการณ์ของลุงไว้ สกิลของลุงด้วย ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำให้พวกมันเสียของ」
เมื่อเขาสังเกตเห็นตัวเอง น้ำตาก็ร่วงลงมาซะแล้ว
「 ลุง ขอบคุณนะ ถ้าลุงไม่ได้อยู่ที่นั่น …… ฉันคงตายไปนานแล้ว …… 」
จุนเปย์หันกระบอกปืนไปทางชายคนนั้นーー
ーー * ปังงงง * เสียงก้องดังเต็มหู
ตัวของชายคนนั้นชักกระตุกราวกับว่าร่างกายถูกซ็อต
เลือดเจิ่งนองไหลออกมาอย่างต่อเนื่องจากรูบนหน้าผาก
โดยที่ไม่สามารถพูดอะไรได้ในขณะที่เดินเข้าไปน้ำตาของจุนเปย์ก็ไหลซึมก่อนจะค่อยๆวางฝ่ามือลงบนร่างของเขา
「ーー【บุชเชอร์】」
ร่างของมนุษย์คนหนึ่งถูกห่อหุ้มไว้ด้วยอนุภาคแห่งแสง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นการ์ดและไอเทมต่างๆ
จุนเปย์เอื้อมมือออกไปที่การ์ดสกิลและพิจารณาอย่างพิถีพิถัน
「หือ นี่หมายความว่าอะไร ? สกิล 【บุชเชอร์】ของฉันคือระดับสูงสุด, 100% สกิลนั้นควรจะปรากฏออกมาสิ? เกิดอะไรขึ้น 」
เขาโยนการ์ดสกิลใบนั่นทิ้ง และรีบจุดไฟเผาต้นไม้
* ฟู่ววววววว * เสียงของการเผาต้นไม้ค่อยๆดังไปรอบๆ
หลังจากนั้นเขาจะเปลี่ยนต้นไม้นี้ให้เป็นค่าประสบการณ์ก่อนขึ้นไปที่ชั้นถัดไป
จุนเปย์มีบางอย่างที่เขาต้องการยืนยัน
「ไม่ ไม่มีทาง….. แต่ 」
“ไม่ว่าทางไหน…… ” เขาพูดต่อ
「มันเป็นสิ่งที่ฉันจะได้รู้เร็วๆนี้」
▼ ▼ ▼
และ ในชั้นถัดไป
ที่นั่นเขาได้พบกับสิ่งที่เขาเคยทำมาแล้วหลายครั้ง หลังจากที่เดินเข้ามาเขาก็อยู่ในตำแหน่งของพื้นที่ความปลอดภัย
เป็นพื้นที่ความปลอดภัยตั้งแต่แรกนั่นหมายความว่าจะชั้นนี้ยากสินะ แต่ก็ดีー
ーー จุนเปย์หยิบจดหมายที่ถูกทิ้งไว้ที่นั่น
เขาอ่านจบรวดเดียว ก่อนที่จะทรุดตัวลงและเริ่มหัวเราะ
ราวกับกล้ามเนื้อหน้าท้องของเขาถูกบีบอย่างแน่นหนา การหัวเราะสุดๆแบบไม่มีเสียงมันทำให้เขาต้องเจ็บปวด
เขาหัวเราะอย่างหยุดไม่ได้ กระทั่งน้ำตายังไหลออกมา
ーー จุนเปย์คิด
เขาคิดว่านับตั้งแต่อยู่ที่ญี่ปุ่นจนถึงมาอยู่ที่นี่….มันนานแค่ไหนกันที่เขาสามารถหัวเราะอย่างงี่เง่าได้ขนาดนี้
บางทีเขาคงไม่เคยหัวเราะด้วยระดับเสียงแบบนี้มาก่อนก็ได้
ประมาณห้านาทีที่เขาขำกลิ้งไปรอบๆบริเวณพื้นที่ความปลอดภัย หลังจากที่เขาสงบลงเขาก็เช็ดน้ำตาด้วยนิ้วก้อยและพูดกับตัวเอง
「โอเค๊〜 ฉันจะมองแต่ข้างหน้านับจากนี้ไป」
…………………………
ฮ่าๆ 〜! น้องชาย! มันก็พักหนึ่งแล้วน๊า!
ชั้นก่อนหน้านี้มันน่าขยะแขยงจริงๆ!
เราทั้งคู่ลองใช้น้ำตาของดรายแอดอย่างระมัดระวัง!
เห็นได้ชัดว่าเป็นปฏิกิริยาทางชีวภาพของดรายแอด หรืออะไรก็ตาม ด้วยเงื่อนไขของอำนาจเวทย์มนตร์ดูเหมือนว่าจะสามารถรักษาบาดแผลได้
แต่ถ้ามันตาย ก็จบ
มันก็แค่……ฉันรู้สึกประหลาดใจจริงๆ
ผู้ชายที่ถูกแขวนอยู่ที่นั่น…..
ーーไม่น่าเชื่อว่าในโลกนี้จะมีคนที่นิสัยคล้ายกัน ฮึ
บางที น้องชาย นายอาจคิดว่านั่นคือฉัน
แต่วางใจได้
ตั้งแต่แรกฉันก็มีสกิล 【สืบค้น 】! การล่อลวงมันทำอะไรฉันไม่ได้หรอก !
ฉันーไม่สิ, ลุงคนนี้จะมีชีวิตอยู่ตลอดไป ฮูเร่ !!!!!!!
เกี่ยวกับอายุจริงๆของเขา เขาบอกว่ามันคือ 25 ปี, แต่สำหรับฉัน ฉันคือลุงตัวจริง!ฮ่าๆ
แล้วก็ดีแล้วที่นายจะมองแต่ข้างหน้าต่อจากนี้ไป!
บ๊าย !!!!!
……
ーーและเรื่องราวก็เป็นเช่นนั้น จุนเปย์ถอนหายใจและพูดออกมาจากใจ
「 สกิล 【สืบค้น】 ฮึ ฉันแอบหวังนิดหน่อยว่าจะได้มันมา」
▼ ▼ ▼
ーーในบางเวลา สถานที่บางแห่ง มิติที่อยู่ห่างไกล
เขาถูกเรียกว่าเป็นนักล่าสมบัติที่มีสถิติสูงสุดในประวัติศาสตร์ของมิตินั้น
และเขาก็เป็นคนที่มีมิตรภาพกับผู้มีอิทธิพลทั่วโลก
ยิ่งไปกว่านั้นราวกับว่าเขากลับชาติมาเกิด เขามาพร้อมกับสกิลที่เป็นเอกลักษณ์อันเป็นหนึ่งเดียว
ーーกล่าวอีกนัยหนึ่งเขาเป็นคนที่ทิ้งจดหมายไว้ในทุกๆที่ของเขาวงกต ตาลุงร่าเริงซึ่งเคยเป็นนีด
กลับไปที่หัวประเด็นหลัก
ภายในช่องมิติเขาวงกตท่ามกลางเส้นทางที่ยากลำบาก
ชั้นที่เขาไปถึงเห็นได้ชัดว่าแตกต่างไปจากที่เคยเป็นอยู่
ประการแรก พื้นที่แห่งนั้นเต็มไปด้วยกลิ่นเอทานอลสำหรับยาฆ่าเชื้อที่คุ้นเคยกันดีในโรงพยาบาล
พื้นผนังและเพดานที่มีสีขาวทั้งหมด และมันเสริมด้วยกระจก
นี่ไม่ใช่โลกในจินตนาการ มันอาจเป็นสถานที่ที่เรียกได้ว่าสถานีวิจัยทางชีวเคมีที่ทันสมัย
ทางเดินสุดลูกหูลูกตาเพียงทางเดียว ด้วยระยะทางที่ยาวไกลส่งผลทำให้ปลายทางนั้นดูพร่ามัว
กำแพงด้านขวาและซ้ายถูกเสริมด้วยกระจกซึ่งสามารถสังเกตุเห็นภายในได้
สิ่งแรกที่เขาเห็นผ่านกระจกคือแคปซูลขนาดเท่ามนุษย์! มันเหมือนของที่ใช้สำหรับหลับลึกในภาพยนตร์หนังไซไฟ และในแต่ละแคปซูลต่างมีคนนอนหลับอยู่ภายในของเหลวอีกที
แคปซูลถูกวางเต็มพื้นที่โดยไม่เหลือแม้แต่ช่องว่างเดียวไม่ต่างกับภาพการวางไข่ของแมลง
เมื่อเขาใช้สกิล【ตรวจสอบ】ข้อมูลของโฮมุนครูสก็โผล่ขึ้นมา (สิ่งอื่นที่ไม่ใช่สิ่งมีชีวิต เครื่องมือเวทมนตร์ในสถานที่นี้พวกมันทั้งหมดไม่สามารถประเมินได้)
ยังไงก็ตามสิ่งที่เรียกว่าโฮมุนครูส เป็นสิ่งมีชีวิตเทียมที่สร้างขึ้นจากตัวอสุจิและเซลล์เม็ดเลือดแดงของมนุษย์โดยการเล่นแร่แปรธาตุ
* ตึ่ง ตึ่ง * เสียงรองเท้าหนังของเขาดังสะท้อนอยู่ทั่วทางเดิน
ถัดไปด้านซ้ายมีห้องที่เปิดอยู่ ภาพที่เห็นคือหนึ่งในโฮมุนครูสถูกแขวนกลางอากาศอยู่ภายในแคปซูล
แม้จะอยู่ในแคปซูล พวกมันยังคงหลับอยู่เหมือนเดิมขณะที่กำลังเผชิญหน้ากับมอนสเตอร์ประเภทสุนัขระดับ E
ภายในที่ห้องเต็มไปด้วยสีขาว
* กรร ー * มอนสเตอร์คล้ายหมาป่าตัวหนึ่งเดินไปทางแคปซูลด้วยท่าทางดุร้าย
เมื่อมันเข้าไปถึงระยะๆหนึ่ง จู่ๆแคปซูลที่บรรจุโฮมุนครูสก็ปล่อยลำแสงเส้นหนึ่งออกมา
* ซู่ววววว * หลังจากนั้นหมาป่าก็กลายเป็นซากศพทันที
เขามีทักษะพิเศษในการประเมินเลเวล ทำให้สามารถสังเกตได้ว่าระดับเลเวลของโฮมุนครูสเพิ่มขึ้นจากกระบวนการนี้
ไม่ทราบแน่นอนว่าการโจมตีครั้งนี้เป็นความตั้งใจของโฮมุนครูส หรือเป็นการตั้งโปรแกรมจากเครื่องจักร ยังไงก็ตามชัยชนะตกเป็นของโฮมุนครูสอย่างง่ายดาย
โดยไม่มีเสียงใดๆ แคปซูลโฮมุนครูสเคลื่อนที่ไปที่ไหนสักแห่ง ปล่อยให้ซากศพของมอนสเตอร์ไหลปลิวไปกับน้ำและลมที่ถูกปล่อยเข้ามาจากปลายห้อง
ต่อจากนั้นแคปซูลที่บรรจุโฮมุนครูสเครื่องถัดไปก็ปรากฏขึ้นจากพื้นดินและตั้งอยู่นิ่งๆ และเช่นกันมอนสเตอร์ตัวใหม่ตกลงมาจากเพดานห้องเข้าสู่พื้นที่ดังกล่าวทันที
มอนสเตอร์ตัวนั้นเคลื่อนตัวไปทางโฮมุนครูส ราวกับจะทำซ้ำกับก่อนหน้านี้ และลำแสงแบบเดียวกันก็ส่องวาบขึ้นในตำแหน่งเดิม
นักล่าสมบัติไม่รู้อะไรเกี่ยวกับมันเลยแม้แต่นิดเดียว เขาทำได้เพียงแค่ยืนดูฉากนั้น หลังจากที่เฝ้าดูอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็เริ่มก้าวไปข้างหน้าอย่างเงียบๆ
ในช่องกระจกถัดไประดับ D, ในช่องกระจกถัดไประดับ C และในช่องกระจกถัดไปมอนสเตอร์ระดับ B พวกมันล้วนเป็นเหยื่อของ โฮมุนครูส ーーการโจมตีที่แม่นยำจากแคปซูล
และเขาเห็นในอีกช่องกระจกถัดไป
โฮมุนครูส กับ โฮมุนครูส พวกมันกำลังเผชิญหน้ากัน
「ฮึ ด้วยระบบอัตโนมัตินั่นหมายความว่าพวกมันไม่สามารถใช้มอนสเตอร์ระดับ A ในการทดลองได้อีก วิธีนี้จึงเป็นทางเดียวที่จะช่วยเพิ่มเลเวลของพวกมัน น่ารังเกียจจริงๆ 」
เขาเค้นเสียงดูถูกอยู่ในลำคอเงียบๆเพราะคิดว่าพวกมันคงใช้ลำแสงพิฆาตอีกตามเคย
ตอนนี้เขาเดาว่าโฮมุนครูสทั้งสองตัวเลเวลคงมากกว่า 150 แล้ว
และบางก็เกิดขึ้นกับหนึ่งในโฮมุนครูส
* ครืนนน * เสียงแคปซูลเปิดออก
* ซ่าาาา * พร้อมกับของเหลว โฮมุนครูสร่างเปลือยเปล่าถูกปล่อยลงไปที่พื้น
ไม่กี่อึดใจโฮมูนครูสก็ตื่นขึ้น ในขณะที่นักล่าสมบัติคาดว่ามันถูกบังคับให้หลับตั้งแต่เกิด และตอนนี้คงเป็นครั้งแรกของมันที่ได้ตื่นขึ้นมา
ไม่รู้ว่ามันทำยังไงถึงลุกขึ้นยืนได้ทันที โฮมุนครูสสะบัดมือและเท้าของมันอยู่บนพื้นที่เต็มไปด้วยของเหลวเลอะเทอะ
มันตกอยู่ในความสับสน ความวุ่นวาย และความวิตกกังวล
ไม่มีเวลามากพอให้มันคิดอะไรออก ลำแสงหนึ่งเส้นก็ถูกยิงออกจากแคปซูล
โฮมุนครูสกับร่างกายที่เปลือยเปล่ากลายเป็นเถ้าถ่านทันที และโฮมุนครูสภายในแคปซูลก็ยกระดับขึ้น (เลเวลอัพ)
หลังจากนั้น โฮมุนครูส vs โฮมุนครูส ก็ยังคงดำเนินการต่อไป
อย่างไรก็ตามทุกครั้งที่เขาก้าวไปข้างหน้าเลเวลของโฮมุนครูสตัวที่รอดจะเพิ่มขึ้นเสมอ
และเมื่อถึงจุดสิ้นสุดของทางเดิน
ระดับเลเวลของโฮมุนครูสที่ผ่านการต่อสู้ครั้งสุดท้าย พวกมันมีเลเวลมากกว่า 500 ซะอีก
ณ วงเวทย์กลางห้อง โฮมุนครูสที่อยู่ภายในแคปซูลเคลื่อนที่เข้าไปในนั้นอย่างเงียบเชียบ และーーหลังจากแสงสว่างจางหายไปมันก็ถูกย้ายไปที่ไหนสักแห่ง
「 พวกมันน่าจะถูกส่งไปเป็น「แนวหน้าทำลายล้าง」. กองทัพกรงเล็บมังกร’ ว่ากันว่าแต่ละคนต่างมีทักษะพิเศษที่โหดเหี้ยมไม่เหมือนใคร มนุษย์ทุกคนสามารถกลายเป็นค่าประสบการณ์ได้อย่างง่ายดาย ดังนั้นพวกเขาจึงจำเป็นต้องหลีกเลี่ยงความเสี่ยงที่อาจทำให้ตายได้อยู่เสมอ แต่สำหรับสิ่งนี้แม้แต่ทารกก็สามารถฆ่ามันได้อย่างปลอดภัย……เหอะๆแคปซูลค่าประสบการณ์งั้นเหรอ ช่างน่ารังเกียจจริงๆ」
ขณะที่ระงับความรู้สึกคลื่นไส้ไว้ นักล่าสมบัติก็สงบลง
หลังจากนั้นจึงจับลูกบิด เปิดประตูขึ้นไปสู่ชั้นถัดไป
ชื่อ: ทาเคดะ จุนเปย์ เลเวลที่เพิ่มขึ้น: 908 → 999 ได้รับแต้มคะแนน: 455
สเตตัส อาชีพ: นักล่าสกิล เลเวล: 999 HP: 1840 MP: 175 พลังโจมตี : 255 พลังป้องกัน: 5 ※อาวุธรอง : 245 อัตราหลบหลีก: 3000
อุปกรณ์สวมใส่ หลัก: มีดเขียวอสูร (ระดับ เทพนิยาย) ※มีผลกับคุณสมบัติมือสังหารพระเจ้า รอง : S&W M57.41 แม๊กนั่ม (ระดับ สมบัติของชาติ) ※รีโหลดกระสุนด้วยพลังเวทย์. ไม่มีการเสริมสร้างความแข็งแกร่ง เสื้อคลุม: เสื้อคลุมแห่งการหลบหลีก (อุปกรณ์ ของนักปราชญ์) ※ สกิลติดตัว เพิ่มประสิทธิภาพพื้นฐานการหลบหลีก 1.5 เท่า
สกิล (ช่องสกิลเหลือ: 6 ) ตรวจสอบ (ระดับ – ซุปเปอร์) ต้านทานสถานะผิดปกติทุกประเภท บุชเชอร์ (ระดับ – ซุปเปอร์) มอนสเตอร์เทม (ระดับเริ่มต้น) เลียนแบบ (ระดับ – ซุปเปอร์)
คุณสมบัติ ราชาผีดิบ ※องค์ประกอบของร่างกาย ถูกเปลี่ยนเป็นผีดิบของเหลวในร่างกายรวมถึงเลือดและเนื้อ มี สถานะเป็นพิษส่งผลต่อระบบประสาทอย่างรุนแรง .
มอนส์เตอร์ที่ฝึกแล้ว เพียวสไลม์ x 500 แพนเดมิคสไลม์ x 15000
