อะฮ้า~!

 

โอ้น้องชาย? จริงเหรอเนี้ย?

ห่ะ!! อะไรนะ ศัตรูตัวร้ายที่ไม่อาจเอาชนะได้ ยืนอยู่ข้างหน้านายแล้วตอนนี้

ーーมันเป็นนักสู้ตั้งแต่เกิด อืม ชื่อของมันน่าจะถูกเรียกว่าสายพันธุ์ หรืออะไรสักอย่างนี่แหละ

 

นี่มันสุดยอดมากเลย แค่เห็นชื่อมันก็หนาวจนไข่สั่นแล้ว

พูดตรงๆนะตอนใช้สกิล 【ตรวจสอบ】 ฉันนี่ขนลุกเกรียวเลย

ฉันหมายถึง มันดูเป็นไปไม่ได้เลย

 

ทำไมชั้นล่างๆ (นี่ชั้นล่างหรอ?) มันถึงโหดแบบนี้ ……อืม ก็ได้แค่คิดอะนะ

จนปัญญาจริงๆ

ーーที่นี่คือช่องมิติเขาวงกต มีอะไรบ้าๆเกิดขึ้นเยอะ นายรับมุขมันไม่หมดหรอก

 

ถ้าอย่างนั้นไอ่น้องชาย? พวกเราทั้งคู่ ……ควรทำยังไง? จะเกิดอะไรขึ้นกับเรา?

ใช่แล้ว ถ้านายสังเกตุเห็นศัตรูในครั้งนี้ มันโหดมาก เลวร้ายสุดๆ

 

และ มันก็เป็นแบบนั้นแหละ

ไม่บอกนายก็คงจะรู้แล้วสินะ ฉันหมายความว่าถึงจะไม่มีสกิล 【ตรวจสอบ】นายก็คงเห็นได้จากตาเปล่าーーว่ามันคือสุนัขล่าเนื้อแห่งนรก เซอร์เบอรัส

และสำหรับสุภาพบุรุษที่คิดอะไรเกี่ยวกับมันไม่ออก ฉันจะบอกให้เอง

ระดับของปีศาจตัวนี้ …… อย่างแรกเลย มันไม่ได้อยู่ในโลกมนุษย์

มันเป็นมอนสเตอร์ประเภทที่ปรากฏอยู่ในเทพนิยาย –

 

อืม ฉันคิดว่านายรู้ว่ามันเลวร้ายขนาดไหน

และมันก็ไม่ได้โง่ซะด้วย มันรู้จักพื้นที่ปลอดภัย ถ้าเราโจมตีมันด้วยระยะไกลจากที่นี่ มันก็แค่หนีออกไปอย่างรวดเร็ว

 

มันจะเฝ้ามองเราจากที่ห่างๆ และทันทีที่เราก้าวออกไปด้านนอก เราจะถูกกินและถูกฆ่าตายในทันทีด้วยความเร็วสูงสุดของมัน

 

ความเร็วของมันน่าขำมาก นายรู้มั้ย? เร็วสุดของมันก็แค่เร็วกว่าเสียงเอง

 

เร็วกว่าเสียง โย่ …… ความเร็วของเสียง?

 

อธิบายให้คนที่ยังไม่เข้าใจ ลองนึกภาพเครื่องบินเจ็ต นั่นแหละความเร็วของมัน ส่วนคนที่มาจากโลกอื่นที่ไม่มีเครื่องบินเจ็ตก็งงต่อไปแล้วกัน (ฮ่าๆ)

 

ฉันเห็นหลายสิ่งหลายอย่างจากสกิล 【สืบค้น】 การจะเอาชนะมันเป็นไปไม่ได้เลย นอกเสียจากว่านายมีกองกำลังป้องกันตัวเอง

บางทีถ้ามันถูกยิงด้วยจรวดโทมาฮอร์คก็อาจจะตายได้

 

พอดีกว่า…หยุดตลกกันสักพัก เพื่อเอาชนะสิ่งนี้นักผจญภัยเลเวล 500 ใช้บางอย่างเช่น อาวุธระดับสังหารพระเจ้า และยังโจมตีกันเป็นกลุ่ม

 

แม้ฉันจะทำมันอย่างสุดความสามารถ เกมส์นี้ก็ยังยากเกินไป นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันตั้งใจวิ่งหนี บางที「การผจญภัยของฉัน !! คงจบลงที่นี่ น่าเศร้าจริงๆ!!」อย่างไรก็ตามความเป็นไปได้ก็ยังไม่ใช่ศูนย์ อืมมม

.

 

 

 

…… แต่มันคงเป็นไปไม่ได้สำหรับนายเพื่อนยาก~

อย่างน้อย ฉันจะสอนนายหาทางออกจากชั้นนี้

 

ที่สุดทางทิศใต้ดูเหมือนว่าจะเป็นทางออก พูดได้เลยว่าทั้งเขาวงกตนี้ การจะหาทางออกเป็นเรื่องที่ง่ายมาก

 

และ

 

มันจะเป็นพื้นที่ปลอดภัยทันทีที่เปิดประตู นายจะออกไปล่า หรือจะอดตายอยู่ในนั้นก็ได้ แล้วแต่นายเลย

 

เอาหล่ะ ร่าเริงเข้าไว้ ลุย !

 

หวังว่าฉันจะสามารถเขียนข้อความแนะนำให้นายได้ต่อไป

นอกจากนี้……ฉันจะนับถือนายมากหากรอดชีวิตจากปากความตายนี้ได้!

 

พื้นที่รูปโดมรัศมีประมาณหนึ่งกิโลเมตร

 

จุนเปย์อยู่ที่นั่น

 

ภายในเขาวงกตไม่มีใครรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นบ้าง เหมือนปรากฏการณ์ทางธรรมชาติต่างๆ ลมกระโชกแรงที่พัดคลื่นบนพื้นผิวน้ำ ขณะเดียวกันหญ้าบนพื้นก็ไหวเอนเป็นระลอก

 

ตอนนี้เบื้องหลังจุนเปย์เป็นประตูของชั้นสอง เขาขึ้นมาสู่ชั้นที่สามแล้ว

เขาอยู่ในเซพแอเรียซึ่งห่อหุ้มไปด้วยอนุภาคเงิน

 

ーーและ

ในระยะทางประมาณยี่สิบเมตรข้างหน้ามีสุนัขขนาดยักษ์สูงสี่เมตรยืนอยู่

สุนัขสามหัว แต่ละหัวของพวกมันมีขนาดใหญ่พอที่จะกลืนมนุษย์ได้ทั้งตัว

 

 

ติ่ง! ติ่ง! น้ำลายของมันไหลยืดอย่างต่อเนื่อง

เขี้ยวที่คมยิ่งกว่ามีด ยาวเฟื้อยเรียงรายกันเป็นแถว สายตาเต็มไปด้วยความดุร้ายขณะที่กำลังมองหาเหยื่อของมัน

 

【ตรวจสอบ】!! จุนเปย์เรียกใช้สกิล

 

【เซอร์เบอรัส 】

ระดับความอันตราย ▼▼▼เทพนิยาย (ต่ำ)

ลักษณะเฉพาะ ▼▼▼ ตามตำนานกล่าวว่า มันเป็นลูกของไทฟอน(อสูรกายยักษ์หลายหัว) กับ อีคิดนา (ครึ่งสตรีครึ่งอสรพิษ) นอกจากนั้นมันยังเป็นสุนัขของฮาเดส และเป็นที่รู้จักกันดีว่ามันเป็นสุนัขล่าเนื้อในนรก มีสติปัญญาเทียบเท่ามนุษย์ แต่ไม่สามารถพูดภาษาของมนุษย์ได้ มีรูปแบบการโจมตีกายภาพโดยทั่วไปของสัตว์เดรัจฉาน มีเขี้ยวแหลมคมและการกัดที่ทรงพลัง เพียงการโจมตีของมันครั้งเดียวก็สามารถทะลุเกราะที่สร้างจากแร่โอลิฮาลูกอนได้ ด้วยขนที่หนาและไหลลื่นของมัน การฟันอาวุธจากแรงคนธรรมดาไม่อาจทะลุผ่าน นอกจากนี้ยังมีความเร็วเหนือเสียง สามารถวิ่งด้วยความเร็วสูงในรูปแบบที่แตกต่างกันได้ มันเป็นจิตวิญญาณขนาดใหญ่ที่ไม่เคยปรากฏตัวบนโลกมนุษย์ มันมีความกระหายเลือดรุนแรงต่อกลิ่นเลือดและสิ่งมีชีวิตในช่องมิติเขาวงกต

 

หลังจากการสังเกตุ หนึ่งในหัวของสุนัขขนาดมโหฬารก็หันมาーーสายตาของพวกเขาทั้งคู่ก็สบกัน

 

「การโจมตีระยะไกลไม่ได้ผล ต่างกับโนไลฟ์คิง รู้สึกได้ถึงแรงกดดันของพวกสัตว์เดรัจฉานเลยแฮะ…..สัญชาตญาณแห่งการต่อสู้」

 

จุมเปย์ตัวงอลงราวกับว่าเขาสูญเสียความแข็งแกร่งของท่อนเอว

เขาทรุดตัวลงนั่งในสภาพตัวสั่นเทิ่ม

 

「……」

 

เขาสั่นเพราะทนแรงกดดันรุนแรงในอากาศไม่ไหว?

 

ร่างของเขากระตุก หลังของเขาสั่นเล็กน้อย และーーเขาเริ่มหัวเราะในขณะที่เอามือกุมท้องตัวเองไว้

 

「ฮ่าฮ่าฮ่า ฮ้าฮ่าๆ แค่ก แค่ก !」

 

เหมือนกำลังมองดูคนปัญญาอ่อน เขาหัวเราะกลิ้งไปรอบๆพื้นที่พื้นที่ปลอดภัยในขณะที่มือยังคงกุมท้องเอาไว้เหมือนเดิม

 

「ระดับความอันตรายระดับเทพนิยายเบื้อกอะไรเนี้ย? โคตรห่วย ? ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย บ้าบอคอแตกจริงๆ〜」

 

เขาเช็ดน้ำตาทั้งที่ยังหัวเราะด้วยนิ้วก้อยข้างซ้ายของเขา

 

「โชคดีจริงๆ ….ฉันหมายถึง สำหรับบอส ค่าประสบการณ์และไอเทมต่างๆควรจะต้องล้ำค่ามากแน่ๆ? ฝ่ายตรงข้ามเป็นเจ้าหมาที่มีส่วนหัวเป็นอาวุธ ……ok ตามนั้น โชคอยู่ข้างฉัน…..ฉันมีโชคอยู่เคียงข้าง! ฉันทำได้! ด้วยวิธีนี้ฉันสามารถทำมันได้! …… ฉันเห็นแสงไฟแห่งความหวังท่ามกลางสถานที่แห่งนี้! 」

 

จากนั่น จุนเปย์ก็เก็บเสียงหัวเราะของเขาไว้ และเปลี่ยนท่าทีเป็นเยือกเย็น

 

「ปัญหาคือ …… ประสิทธิภาพการหลบหลีกของฉัน …… จะใช้ได้ผลกับเซอร์เบอรัสหรือเปล่า และ …… ถ้าฉันใช้มือตัวเองทำอย่างนั้น มันจะได้ผลมั้ยนะ」

 

เขาจ้องที่มือซ้ายของเขาในขณะที่กำลังครุ่นคิด

 

ーー แต่ถ้าไม่ทำอย่างนั้น …… ฉันก็ไม่มีวิธีอื่นที่จะฆ่ามันอีกแล้ว

และเขาส่ายหัวไปด้านข้าง พร้อมกับแสดงสีหน้าที่น่ากลัวออกมา

 

 

ーーไม่ว่าฉันจะทำได้หรือไม่? ถ้าฉันไม่ทำมัน(ฆ่า) …… ไม่ ฉันจะทำ (ฆ่ามัน)! เหตุผลบ้าๆที่ทำให้ต้องกินเนื้อเน่าของโนไลฟ์คิง…แกจำไม่ได้เหรอ แกต้องการมีชีวิตรอดไหม? ตั้งแต่แรก…แกเชื่อในอะไรได้บ้าง?

 

ปืนพกผูกอยู่ข้างเอวーーเขาจับที่ซองหนังเพื่อสัมผัสถึงไอเย็นของโลหะ

และーーจากพื้นที่ปลอดภัย เขาเริ่มทำสิ่งที่ควรทำ

 

ขณะนั้นจุนเปย์เดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าว เซอร์เบอรัสเองก็โน้มตัวลงต่ำอย่างช้าๆ

 

ขาหลังของมันเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ

 

ในชั่วพริบตาหรืออาจจะน้อยกว่านั้น

 

เสียงถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง ความเร็วมากพอที่จะถูกเรียกว่าเทเลพอร์ต มวลพลังงานขนาดใหญ่พุ่งตรงเข้าหาจุนเปย์

ดูเหมือนว่าสุนัขยักษ์สามหัวพุ่งมาด้วยความเร็วสูงสุดของมันทันที

 

ฟรีสสสส!! เสียงสะท้อนก้องไปทั่วทุ่งหญ้าเป็นหลักฐาน

 

มันเป็นเสียงคล้ายกับกระสุนปืน

ความเร็วเหนือเสียง ตัวอย่างง่ายๆเช่นเสียงของการหวดแส้ มันเกิดจากตัวกลางซึ่งให้กำเนิดเสียงวิ่งเร็วกว่าความเร็วของเสียงนั้นๆ

 

โดยทั่วไปอาจกล่าวได้ว่ามันเป็นเสียงที่เกิดจากปรากฎการณ์ที่เรียกว่า ช็อคเวฟ

 

การปะทะกันระหว่างผู้ที่มีความเร็วーーจุนเปย์มีรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา

ーーฉันมองเห็นมัน !!

 

 

เส้นทางที่หมาน้อยพุ่งมาหาฉัน การเคลื่อนที่ตรงมาโง่ๆของมันーーแม้ว่าแทบจะไม่  แต่ฉันก็มองเห็นการเคลือนไหวนั่น

 

「นี่คือผลของการอัพค่าหลบหลีก 1390 …… !!」

(Eng = evasion เห็นมังงะเปลี่ยนเป็น Agi แต่ผมอิง Eng เหมือนเดิมดีกว่า )

 

หนึ่งในสามของหัวมัน

ขากรรไกรขนาดใหญ่เปิดอ้าーーมันใกล้เข้ามาราวกับจะกลืนเขาทั้งตัว

 

ห้าเมตร สามเมตร หนึ่งเมตร ห้าสิบเซนติเมตร

 

ในปากของมันมีเขี้ยวแหลมคมเรียงรายราวกับใบมีด

รอจนเขารู้สึกได้ถึงความร้อนของลมหายใจและกลิ่นน้ำลายเหม็นเน่า จุนเปย์จึงเคลื่อนไหว

ราวกับว่าเป็นมาธาดอร์(นักกีฬาสู้วัว) เขาก้าวไปด้านข้างและบิดตัว

ーーสวนผ่านไปด้านตรงกันข้ามเส้นทางของสุนัขยักษ์ที่ตรงเข้ามา

 

ความเจ็บปวดปลาบแปลบ แล่นผ่านทั่วหัวไหล่ของเขา

 

ปรากฏรอยฉีกขาดของเสื้อผ้า ภายในเกิดเป็นแผลเหวอะหวะขนาดสามสิบเซนติเมตร เลือดไหลอาบอย่างต่อเนื่อง

 

「โอว เสื้อที่ดีที่สุดของฉัน ……ดูสิ่งที่แกทำสิ …… เอาหล่ะ ด้วยสเตตัสนี้ ฉันควรจะหลบมันได้อีกสักหน่อยーーไม่ง่ายเหมือนที่คิดเลยแฮะ」

 

“ยังไงก็เถอะ ……”

จุนเปย์กำหมัดแน่น

ーーไม่เอาน่า …… มันยังพอเป็นไปได้! ฉันสามารถเห็นการโจมตีของมัน …… ฉันหลีกเลี่ยงมันได้…… !! สิ่งเดียวที่ต้องคิด……คือต้องหลบความเสียหายร้ายแรงในครั้งเดียว …… จากนั้นแผนของฉันจะสำเร็จ…… ! สุดท้าย……มันก็แค่ฉันจะทำได้หรือเปล่า….. !!

 

อีกมุมมองหนึ่ง เซอร์เบอรัสดูเหมือนแปลกใจ

ปกติแล้ว ไม่มีสิ่งใดสามารถหลบความเร็วและเขี้ยวของพวกมันได้

เพราะมันมั่นใจในความแข็งแกร่ง

เป็นสิ่งที่น่าอับอาย …… เมื่อการโจมตีของมันถูกเด็กมนุษย์คนหนึ่งหลบได้

สิ่งเหล่านี้สร้างความประหลาดใจมากเกินไป ตาของมันเบิกกว้างในขณะที่มันเหยียดเท้าจมลงพื้นเพื่อชะลอความเร็ว

เอี๊ยดดดดดดดดด โคร่ม ! พร้อมกับเสียงระเบิดดังก้อง เซอร์เบอรัสจอดอย่างสมบูรณ์หันหน้าไปทางจุนเปย์อีกครั้ง

ーーระยะห่างระหว่างพวกเขาประมาณสามสิบเมตร

 

จุนเปย์พยายามยั่วยุมัน ด้วยการกวักมือเรียก

「มานี่สิ เจ้าหมาน้อย…..บ๊อกๆ! 」

 

ในขณะที่เซอร์เบอรัสกำลังเผชิญหน้ากับจุนเปย์ มันสูดลมหายใจเข้าลึก และทันใดนั้นーーโฮกกกกกกก ! มันคำรามออกมา

ーーนั่นคือระดับเสียงที่รุนแรงมากจนสามารถเรียกได้ว่าเป็นการระเบิด

เสียงทุ้มหนัก กระทั่งอวัยวะภายในยังสั่นสะเทือน

และทันทีที่จุนเปย์รู้สึกตัว ตาของเขาก็เบิกกว้าง

 

ーーร่างกายมัน……ขยับไม่ได้

เขาตกอยู่ในสถานการณ์ที่แม้แต่นิ้วก้อยก็ไม่สามารถกระดิก

จุนเปย์ที่อยู่ในความตื่นตระหนกพยายามเปิดใช้งานสกิล【ตรวจสอบ】และเช็คสภาพปัจจุบันของเขา

 

นั่นเป็นผลสกิลของเซอร์เบอรัส

 

【เดด ฮาวลิ่ง (เสียงคำรามของสัตว์ร้าย) 】

ระดับสกิล▼▼▼สมบัติของชาติ

คุณลักษณะ▼▼▼เสียงคำรามที่ปล่อยออกมาจากราชาของสัตว์อสูรที่ได้รับพลังอำนาจเวทมนตร์ ส่งผลกระทบโดยตรงต่อสมองส่วนควบคุม ทำให้เป้าหมายติดสถานะหวาดกลัว ระบบประสาทของเป้าหมายจะหยุดนิ่งชั่วคราวและทำให้เป็นอัมพาต ※ใช้งานได้กับสิ่งมีชีวิตที่อ่อนแอกว่าเท่านั้น ความแตกต่างของเลเวลมีผลกระทบต่อประสิทธิภาพการใช้งาน

 

 

 

“ อืม ”       จุนเปย์คิด

ーーฉันขยับไม่ได้….. นี้เป็นสิ่งที่เขาไม่ได้คำนวณไว้ ใครจะคิดว่าสกิล

【ต้านทานสถานะผิดปกติทุกประเภท】จะไม่ทำงานーー

 

คงเพราะ【เดด ฮาวลิ่ง】มีผลกระทบกับจุนเปย์ซึ่งอ่อนแอกว่าเซอร์เบอรัสอย่างมาก

 

มันーーเริ่มเดินเข้าหาเขาอย่างช้าๆ

ร่างกายสูงสี่เมตร ลำตัวยาวสิบเมตร น้ำหนักกว่าสิบตันーーตรึ่ม ! ตรึม! แต่ละก้าวของมันเต็มไปด้วยพลัง

 

ーーขยับ ขยับ ขยับสิ….. !!

เพื่อเคลื่อนไหวมือและเท้า จุนเปย์พยายามสั่งสมองของเขา แต่ระบบประสาทตอนนี้กลับไม่สามารถรับคำสั่งใดๆได้

อีกก้าวหนึ่ง และอีกก้าวหนึ่งสุนัขยักษ์ตวัดลิ้นเสียงดัง ในขณะที่กำลังใกล้เข้ามา

 

เหลืออีกสิบเมตร

ーーแค่ครั้งเดียวน่า แค่ไม่กี่วิ……ขอร้องขยับสักทีสิว่ะ !!

 

เหลืออีกห้าเมตร

ーーแล้วนี่ฉันพยายามกินไอ่เนื้อเน่านั่นเพื่อเหตุผลบ้าอะไร? โอ้ประวัติศาสตร์ของมนุษย์คนหนึ่ง …ฉันกินเนื้อนั่น ?!.. และถ้าฉันยังยืนนิ่งๆอยู่ตรงนี้….. ไม่อยากคิดเลยว่าอะไรจะเกิดขึ้น !!

 

เหลืออีกสามเมตร

 

ปากของหนึ่งในหัวสุนัขยักษ์อ้ากว้างขึ้น

แม้ร่างกายของเขาจะผงะกลัว มันก็ยังเคลื่อนไหวไม่ได้

แรงกระตุ้นบางอย่างเริ่มเกาะยึดจิตใจของเขา

วิสัยทัศน์ชัดเจนเกี่ยวกับความตายที่ไม่อาจหลบหลีกก่อเกิดเป็นความหวาดกลัว

 

ปากของเขาสั่น

ดูเหมือนว่าส่วนบนตั้งแต่ลำคอขึ้นไปสามารถขยับได้

เขารวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดทั่วร่างกายーー ด้วยสัญชาตญาณของจุนเปย์ในที่สุดก็สามารถเปล่งเสียงออกมา

 

「อ……!」

 

เหลืออีกเพียงสองเมตรข้างหน้า ความตายเริ่มก่อตัวเป็นรูปร่างชัดเจนขึ้น

มอนสเตอร์ระดับเทพนิยายกำลังใกล้เข้ามา

 

ทันทีนั้น ในส่วนลึกสุดของจิตใจจุนเปย์ ความทรงจำในอดีตของเขาーーพวกมันผุดขึ้นมาย้ำเรื่องราวที่ผ่านมา

 

เขาจำโนริโกะได้ เมื่อพวกเขายังเด็ก ตอนที่ยังไม่มีสิ่งใดต้องกังวล ในตอนนั้นเขาอยู่ด้วยกันเสมอ

 

วันหนึ่งในช่วงประถมศึกษา เขาได้ช่วยเธอไว้

หลังจากที่พวกเขาเข้าสู่ช่วงมัธยมต้น…..จุดยืนของพวกเขาเริ่มเปลี่ยน….. และเธอ คอยกังวลเกี่ยวกับตัวเขาอยู่ตลอดเวลา

 

เซอร์เบอรัสเดินเข้ามาใกล้ขึ้น มันเหลืออีกเพียงเมตรเดียว

 

ในความทรงจำของจุนเปย์ ภาพสุดท้ายของโนริโกะก็ปรากฏขึ้น

 

『เน่~ นายรู้อะไรมั้ย พวกที่ーーยึดถือแต่ความรู้สึกไร้สาระ ไม่หัดรู้จักปรับตัวเอาชีวิตรอดーーมีแต่คนหน้าโง่เท่านั้นแหละที่เป็นแบบนั้น?」

 

“ อ่า ”     จุนเปย์พยักหน้าเล็กน้อย

「ใช่แล้วว โนริโกะ …… เธอพูดถูก คนประเภทนั่น…..เป็นพวกโง่เง่า ที่เอาตัวไม่รอด. ตอนนี้มันง่ายมาก ที่ฉันจะตบหน้าเธอสักครั้งหนึ่งーーหรืออาจจะชกหน้าเธอสักหน !! มันเป็นแค่เรื่องง่ายๆ !! 」

 

 

และ เขายังคง

「ถูกต้อง ฉันจะทำให้แน่ใจ….โนริโกะ…..คิโดะ…พวกแกทุกคน….. พวกแกจะต้องกลายเป็นเศษเนื้อใต้เท้าฉัน !!」

 

“ถ้าอย่างงั้น ……” จุนเปย์อ้าปาก พยายามดันลิ้นของเขาออกมาข้างนอกอย่างสุดความสามารถ

ーーการทำลายสถานะหวาดกลัวด้วยความเจ็บปวดของลิ้น….ด้วยวิธีนี้

 

กึ่ดดด !!! เสียงปะทะกันเกิดขึ้น ในขณะที่ยื่นลิ้นออกมาจากปาก เขาฝืนใจกัดฟันลงที่ลิ้นอย่างรุนแรง

 

อั่ก! พร้อมกับความรู้สึกที่น่าขยะแขยง เลือดไหลล้นเข้าไปในปากของเขา

 

ด้วยลิ้นของเขาฉีกหลุดออกไปเกือบครึ่ง อาการปวดที่รุนแรงทำให้เขาต้องตะโกนออกมา แม้ว่าการกระทำนั้นจะปราศจากเสียงใดๆก็ตาม

 

เซอร์เบอรัสไม่ได้สนใจสถานการณ์ตรงหน้า มันยังคงมุ่งหน้าเข้าไปหาจุนเปย์

ตอนนี้ระยะห่างระหว่างหัวของเซอร์เบอรัส และจุนเปย์ก็อยู่ห่างกันเพียงมือเอื้อมถึง

 

ーー จุนเปย์ตะโกนขึ้น

 

「อร๊าาาาาาาาาาา !!!!!」

เขาหยิบปืนข้างเอวกระหน่ำยิงหัวของเซอร์เบอรัส

 

ในที่สุดจุนเปย์ก็สามารถหนีออกมาจากผลของสกิล【เดธฮาวลิ่ง】ได้

 

เซอร์เบอรัสหดคิ้วของมันเข้าหากันอย่างสงสัย

มันไม่ได้รับผลกระทบอะไรมากมายจากการถูกยิง ตรงกันข้ามมันกลับแยกเขี้ยวหมายจะขย้ำเหยื่อตรงหน้า

 

 

จุนเปย์เบี่ยงตัวหลบด้วยความยากลำบาก เขาสบัดมือพุ่งตรงไปที่เซอร์เบอรัสแต่ทว่านั่นไม่ใช่การโจมตีーーเขายื่นมือซ้ายออกไปให้มันกิน!!!

เขี้ยวของมันวิ่งผ่านเนื้อ บดกระดูก พร้อมกับเลือดที่ไหลทะลัก

ตั้งแต่มือจนถึงข้อศอกถูกกัดกระชากอย่างรุนแรง

ด้วยมือขวาเพียงข้างเดียว จุนเปย์หยิบปืนออกจากเสื้อผ้าที่ขาดรุ่งริ่งของเขา

 

「 ……ฮี่ฮี่ แกหิวมากใช่มั้ย? ด้ายยย ……ฉันจะยกแขนนี่ให้แก…..กินมันให้อร่อยนะ!! ….หึหึ ! 」

 

พร้อมกันนั้น…ปืนพกก็ถูกใช้งาน แต่ไม่ใช่กับเซอร์เบอรัส เป้าหมายคือไหล่ซ้ายของเขาเอง ไกปืนถูกเหนี่ยวอย่างรวดเร็ว

 

ปัง ปัง ปัง!

 

ด้วยความรุนแรงของ ปืน .41 แม๊กนั่ม แขนซ้ายของเขาหลุดออกจากร่างกายอย่างน่าสยดสยอง

 

หลังจากนั้นーー

ーーเขารีบพุ่งกระโดดไปยังพื้นที่ที่ถูกปกคลุมด้วยอนุภาคเงินก่อนที่ตัวเองจะกลายเป็นศพ

 

สุนัขยักษ์ยังคงไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น

ーーดูเหมือนว่ามันจะหิวมาก แขนซ้ายของจุนเปย์เริ่มถูกเคี้ยวภายในปากอันใหญ่กว้างนั้น

เนื้อส่วนแขนถูกกัดเป็นชิ้นๆ ทั่วบริเวณเต็มไปด้วยเลือดที่สาดกระเซ็น

 

 

 

ในขณะนั้น จุนเปย์กำลังทุกข์ทรมานอยู่ในเขตพื้นที่ปลอดภัย

 

「**ม่งเอ้ย…..เจ็บ…..เจ็บชะมัด…」.

 

ประการแรก คือเขาสูญเสียแขนซ้าย

และถัดมาก็คือบาดแผลจากลิ้นที่เหลือเพียงครึ่งเดียว

 

ถึงอนุภาคสีเงินจะรวมตัวกันที่แขนซ้ายและปากของเขา เพื่อรักษาอย่างนิ่มนวล แต่ระดับความเจ็บปวดก็มากเกินที่คนปกติจะทนไหว

 

 

 

จุนเปย์รู้สึกยังกับตัวเองอยู่ใน Light novel ที่เขาอ่านก่อนหน้านี้ เรื่องที่เขาอ่านคือเรื่อง A Gore ที่ในเรื่องมีการตอกเข็มใส่เข้าไปในเล็บมือ

เมื่อจินตนาการถึงมัน คิ้วของเขาก็ขมวดเข้าหากันทันที

เทียบกันแล้วระหว่างอ่านผ่านตัวหนังสือกับตอนนี้มันแตกต่างกันมาก ถ้าวัดจากความเสียหายที่จุนเปย์ได้รับ

 

หากที่นี่ไม่มีจุดพื้นที่ปลอดภัยเพื่อฟื้นฟูบาดแผลและกู้คืนร่างกาย…..แน่นอนว่าเขาคงตายไปตั้งแต่ชั้นแรกแล้ว

 

เขาไม่สามารถอดทนต่อความเจ็บปวดได้อีกต่อไป เสียงตะโกนดังกึกก้องออกมาจากปากของเขา

 

「อ๊าาาาาาาาาาาาาาา อั่ก ーーー !!!!」

ในขณะที่เขากลิ้งไปรอบๆบนพื้นหญ้า น้ำตาก็ไหลเล็ดออกมา

ทุกครั้งที่สติใกล้หลุดลอยーーเขาจะถูกปลุกให้ตื่นขึ้นด้วยความเจ็บปวด

 

ระหว่างนั่น เขายังคงเห็นเซอร์เบอรัสกำลังกินเนื้อของเขาอย่างเอร็ดอร่อย

 

การแสดงออกของมัน ให้ความรู้สึกซ้อนทับกับภาพของโนริโกะและคิโดะ พวกมันคงยิ้มเยาะเย้ยในขณะที่กำลังใช้ชีวิตอย่างสุขสบายอยู่ตอนนี้

ในใจของเขา มีแต่ความเกลียดชัง และเจตนาที่จะฆ่าหมุนวนกันเป็นเกลียว และความรุนแรงของมันก็เพิ่มมากขึ้นทุกวินาที

 

ขณะที่เขากลิ้งอยูในนรกแห่งความทุกข์ที่ไม่สิ้นสุดーーมีเพียงสิ่งเดียวที่เขาคิดเกี่ยวกับมัน

ーーทำไมเป็นแบบนี้……ทำไมทุกอย่างต้องเกิดขึ้นกับฉันด้วย…… !

ーーมอนสเตอร์ในเขาวงกต, คิโดะ และลูกน้องของมัน…..แม้กระทั่ง……โนริโกะ…. !!

ーーฉันจะฆ่า ฉันจะฆ่าพวกแกทั้งหมด ฉันจะต้องฆ่าพวกแกทุกคน!!

ฉันจะฆ่าพวกแกฉันจะฆ่าฉันจะฆ่าฉันจะฆ่าฉันจะฆ่าฉันจะฆ่าฉันจะฆ่าฉันจะฆ่าฉันจะฆ่าฉันจะฆ่าฉันจะฆ่าฉันจะฆ่าฉันจะฆ่าฉันจะฆ่าฉันจะฆ่าฉันจะฆ่าฉันจะฆ่าฉันจะฆ่าพวกแก !!

 

 

 

ーーฉันจะฆ่าพวกแกฉันจะฆ่าพวกแกฉันจะฆ่าพวกแกฉันจะฆ่าพวกแกฉันจะฆ่าพวกแก

ฉันจะฆ่าพวกแกฉันจะฆ่าพวกแกฉันจะฆ่าพวกแกฉันจะฆ่าพวกแกฉันจะฆ่าพวกแกฉันจะฆ่าพวกแกฉันจะฆ่าพวกแกทุกคน !!

 

ความต้องการแก้แค้นของจุนเปย์ กระตุ้นแสงจากอนุภาคสีเงินให้สว่างไสวมากยิ่งขึ้น

เลือดที่ไหลออกมาจากมือซ้ายของเขาได้หยุดอย่างสมบูรณ์ และเนื้อที่ถูกสร้างขึ้นมาใหม่ ก็ขึ้นมาแทนส่วนที่ขาดหายไป

 

การสูญเสียทุกอย่างเมื่อสักครู่ーーกำลังฟื้นคืนกลับสู่สภาพเดิม

ーーฉันจะฆ่าพวกแกทั้งหมด !! พวกมัน……ทุกคน…..ฉันจะฆ่า…. !!

และจากนั้นไม่กี่นาที ทุกอย่างก็กลับสู่สภาพสมบรูณ์ จุนเปย์พยักหน้า

 

ข้างหน้าของเขาเป็นหมาล่าเนื้อแห่งนรกเซอร์เบอรัส

ชั้นบรรยากาศของพื้นที่ความปลอดภัยแยกออกจากโลกภายนอก

ยี่สิบเมตรข้างหน้าจากที่นั่นーーเขากำลังสังเกตุเซอร์เบอรัสอย่างละเอียด

 

จุนเปย์ยิ้มขณะที่นั่งมองเซอร์เบอรัสอย่างสงบและเยือกเย็น

 

「เฮ้, ไอ่หมาน้อย…… !」

เสียงของจุนเปย์ทำให้เซอร์เบอรัสเอียงหัวทั้งสามด้วยความสงสัย

 

「 ……แก แกคิดว่าตัวเองยังสบายดีใช่มั้ย? ตำแหน่งของนักล่าและเหยื่อ…..มันเปลี่ยนไปแล้ว…… แกคงไม่ทันได้สังเกตุเห็น? 」

 

เซอร์เบอรัสเอียงหัวของมันอีกครั้งหนึ่ง

 

「ทำอะไรของแก ….แกมันใกล้ตายแล้ว…..ยังไม่รู้ตัวสิท่า?」

 

หลังจากสิ้นสุดเสียงที่มันได้ยินーーตัวของเซอร์เบอรัสเริ่มสั่น

 

เซอร์เบอรัสที่พึ่งสังเกตถึงเปลี่ยนแปลงที่เข้ามา มีท่าทีลุกลี้ลุกลน

และดูเหมือนว่ามันไม่สามารถรวบรวมความแข็งแรงของขาได้ มันพยายามก้าวเดินออกไปด้วยความสงสัยーーโครมมมม เสียงของร่างขนาดใหญ่ล้มลง

 

「คุ …… คูววววว……」

 

มันเป็นเสียงคำรามที่อ่อนแอมาก

แทบจะทันที ตาทั้งหกของมันเหลือกขึ้น เสียงของมันเงียบลงพร้อมกับปากที่เต็มไปด้วยฟองอากาศ

 

“ หึหึ ในที่สุด……”    จุนเปย์ลุกขึ้นยืนและบิดลำคอ

 

「ด้วยขนาดอันใหญ่โตของมัน ทำให้ต้องใช้เวลานานกว่าผลกระทบจะแสดงออกมา……นานจริงๆ」

 

จากนั้นเขานำปืนออกมาอีกครั้งและเริ่มเหนี่ยวไกใส่หัวของเซอร์เบอรัส

 

ปัง ปัง ปัง! ปัง ปัง ปัง! ปัง ปัง ปัง! ปัง ปัง ปัง!

 

กระสุนทั้งหมด, ถูกยิงไปที่จุดๆเดียว ทว่าไม่มีร่องรอยใดๆของความเสียหายกับเซอร์เบอรัส

แต่นี่ …… ก็เป็นสิ่งที่คิดไว้อยู่แล้ว

 

ーーอืม ดูเหมือนว่า หากไม่มีอาวุธที่มีคุณสมบัตินักฆ่าพระเจ้า คงทำให้มันบาดเจ็บไม่ได้

 

ยังไงก็เหอะ ตอนนี้สิ่งสำคัญที่เขาต้องตรวจสอบคือーーจำนวนพิษต่อระบบประสาทต้องมากแค่ไหนถึงจะมีผลกระทบกับมัน

 

「 โย่ เป็นไปตามคาด …… แม่แต่นิ้วมันก็ขยับไม่ได้? มันถูกเรียกว่าสารพิษต่อระบบประสาท…..มันดูคล้ายๆกับสกิล【เดธ ฮาวลิ่ง】ที่แม้จะยังมีสติ แต่ก็เคลื่อนไหวอะไรไม่ได้」

 

เขาเดินออกจากพื้นที่ปลอดภัยช้าๆ ไปยังหัวของเซอร์เบอรัส

หลังจากที่ได้เห็นแน่ชัดว่าเซอร์เบอรัสไม่สามารถขยับเขยื้อนได้ รอยยิ้มปรากฎขึ้นที่มุมปากของจุนเปย์

 

ในขณะที่มองออกไปーーจุนเปย์ก็พูดคุยกับเซอร์เบอรัส

 

「 เฮ้, เจ้าหมาน้อย! ก่อนหน้านี้ตอนที่ฉันขยับตัวไม่ได้ แกยังจำได้มั้ย ? ตอนนี้สถานการณ์ของเรากลับกันแล้ว เป็นยังไงหล่ะ……ตอนนี้แกรู้สึกยังไงบ้าง? เฮ้ เฮ้ รู้สึกยังไงบ้างน๊า? 」

 

【เนื้อผีดิบ】

ระดับไอเทม▼▼▼สมบัติของชาติ

คุณลักษณะ▼▼▼เนื้อของโนไลฟ์คิง ไม่เหมาะสำหรับกิน สาเหตุเพราะมันมาจากศพมนุษย์ที่ถูกคำสาบชั่วร้ายของเทพปีศาจในเขาวงกต มอนสเตอร์ที่ถือกำเนิดออกมาเป็นโนไลฟ์คิง โดยธรรมชาติเนื้อของมันมีผลต่อต้านคำสาบ และใครก็ตามที่กลืนมันลงไปจะได้รับความสามารถพิเศษ องค์ประกอบของร่างกายจะถูกเปลี่ยนเป็นผีดิบ ของเหลวในร่างกาย เลือดและเนื้อของมันจะกลายเป็นพิษที่มีผลโดยตรงต่อระบบประสาทอย่างรุนแรง

 

เพราะมีคุณสมบัติและสกิลนั่นจุนเปย์เลยไม่ลังเลที่จะกินเนื้อผีดิบ

 

ถูกต้อง  ตั้งแต่แรกーーจุนเปย์คิดแผนการนี้ออกมา

ーー แผนการทำร้ายตัวเอง ให้มันกิน

 

จุนเปย์เดินไปหาเซอร์เบอรัสจากนั้นง้างปากของมันขึ้นด้วยสองมือ

 

「โคตรหนัก」

 

ยังไงก็ตามเขาประสบความสำเร็จในการเปิดปากของมัน

เขาเอาปืนพกออกมาด้วยมือข้างขวา และยิงเข้าไปที่ช่องคอของมัน

 

 

ยิง! รีโหลดกระสุนด้วยค่าพลังเวทย์

 

ยิง! รีโหลดกระสุนด้วยค่าพลังเวทย์

 

ยิง! รีโหลดกระสุนด้วยค่าพลังเวทย์

หลังจากการทำซ้ำกว่าสิบนาทีーーกระสุนทั้งหมดรวมกว่าสองร้อยนัด

ทว่า……ไม่มีบาดแผลและเลือดแม้แต่หยดเดียวออกจากปากของเซอร์เบอรัส

 

「 ……นี่มัน ……บ้าเอ้ย ……สิ่งที่เรียกว่าอันตรายระดับเทพนิยาย …… ฉันหมายถึง แล้วไอ่คุณสมบัตินักฆ่าพระเจ้าหน้าตามันเป็นยังไงเนี้ย…..ให้ตายเถอะฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับมันเลย…… 」

 

จุนเปย์เรียกกล่องไอเทมของเขาออกมาด้วยรอยยิ้มที่น่ากลัว

 

「……งั้น ถ้าเป็นวิธีนี้?」

 

เขาหยิบหม้อน้ำมันออกมาจากกล่องสีขาว

และーーกิ่งไม้ ……ไม่ มันดูใหญ่กว่านั้น……มันคือ ฟืน

 

「สถานที่แห่งนี้มีลักษณะเหมือนถ้ำ หากมองจากด้านนอก ถึงมันจะไม่เป็นความจริง ใครก็ต้องคิดว่าข้างในนี้จะต้องมืดสนิท และเพราะฉัน….เต็มใจเข้ามาที่นี่เอง ไม่แปลกหรอกที่ฉันจะเตรียมข้าวของที่จำเป็นเข้ามาด้วย ฉันเก็บฟืน และซื้อหม้อน้ำมันจำนวนมากด้วยเงินออมจากการทำงานอย่างหนัก อย่างน้อยมันก็สามารถจุดไฟทำอาหารได้ ตอนนั้นฉันคิดว่าจะต้องทำคบเพลิงเองด้วยซ้ำ」

 

ฟืน, ฟืน, ฟืนถูกกองซ้อนขึ้นเป็นชั้นๆ

 

กองฟืนใหญ่โตเท่าภูเขา

ตัวเลขของพวกมันเป็นหลักพันชิ้น

 

ศัตรูติดสถานะอัมพาตไม่สามารถเคลื่อนไหวได้อยู่แล้ว ไม่มีความจำเป็นต้องเร่งรีบ

เขาเดินชิวๆไปตัดไม้จากภูเขามาทำฟืนเพิ่ม

ราวกับว่าจะถมเซอร์เบอรัสด้วยฟืน หลังจากจัดวางตำแหน่งทุกอย่างเสร็จ เขาก็เทน้ำมันและะจุดประกายไฟ เขาสุมไฟรอบๆมัน

 

เปลวไฟและควันรุนแรงขึ้น

 

ขณะที่มอง จุนเปย์ยิ้มอย่างพึงพอใจ

 

หลังจากนั้นประมาณสิบนาที มีกลิ่นไหม้จากขนของเซอร์เบอรัส แต่ความเสียหายที่เกิดจากการเผาไหม้ยังคงไม่ปรากฎ

 

「อืม มันไม่ไหม้ ……แต่ก็คิดไว้แล้วอะนะ บางทีถ้าย่างมันสักยี่สิบชั่วโมง …… ก็อาจจะได้ผล แต่ ฉันไม่รู้ว่าผลของสถานะอัมพาตจะอยู่ได้นานแค่ไหน ดังนั้นฉันควรรีบทำทุกอย่างที่พอจะเป็นไปได้… 」

 

จากนั้นเขาหยิบฟืนท่อนหนึ่งที่กองเรียงรายอยู่รอบกองไฟ

 

「โอเคร ฉันรู้ว่าแกมันหนังเหนียว ……ดังนั้น แกรู้รึเปล่าว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อจากนี้? 」

 

เขาเปิดปากเซอร์เบอรัส และหยิบเอาฟืนที่ยาวที่สุดซึ่งยังไม่ถูกไฟเผายัดเข้าไปที่ปากของมัน

เช่นเดียวกับคาน เขาใช้ฟืนค้ำปากของมันเอาไว้

และเขาเอาหนึ่งในฟืนที่ครึ่งหนึ่งห่อหุ้มไปด้วยเปลวเพลิงวางลงไปในปากของเซอร์เบอรัส

 

สอง สาม สี่ ห้า หก เจ็ด

 

มากขึ้นเรื่อยๆ เขาโยนฟืนเข้าไปในปากของเซอร์เบอรัส

ตัวเลขซึ่งมากกว่าโหล มากจนไม่สามารถยัดอะไรเข้าไปได้อีกแล้ว

จากนั้น จุนเปย์ใช้สองมือผลักท่อนฟืนเข้าไป ราวกับจะดันให้มันทะลุคอของเซอร์เบอรัส

 

จากปากของเซอร์เบอรัสไปยังหลอดอาหาร จากหลอดอาหารไปยังกระเพาะ เต็มไปด้วยฟืน

 

พื้นที่ว่างเปล่าถูกเติมเต็มไปด้วยเปลวไฟจากฟืน

 

「ฟู่~ ……เท่านี้ก็น่าจะพอแล้ว」

เขาเอาหม้อน้ำมันออกมาーーเทเข้าไปในปากของเซอร์เบอรัส

 

พรึ่บบบ ! เปลวไฟและควันยิ่งมากยิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ

 

ーーการเผาอวัยวะภายในโดยตรง

จบไปสำหรับหัวแรก ไม่มีพื้นที่ใดที่ยังไม่ถูกเผา .

 

“อืม”    จุนเปย์พยักหน้า จากการตรวจสอบสภาพของเซอร์เบอรัส

เหลืออีกสองหัว ……

 

「แน่นอน ฉันต้องทำมันอีก」

 

ขั้นตอนเหมือนกัน จุนเปย์ทำกับสองหัวที่เหลือ

ーーหลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมง ไฟก็โหมกระหน่ำลุกไหม้อยู่ในปากของหัวที่เหลือทั้งหมด

 

「เฮ้อ แกนี่มันยุ่งยากจริงๆ……」

 

ในขณะที่ควันและเปลวไฟลุกโชนจากปากของมัน เซอร์เบอรัสเริ่มมีอาการชักกระตุกเล็กน้อย

มันเริ่มเคลื่อนไหวได้นิดหน่อยแล้ว ผลของพิษเริ่มลดลง!

 

ยังไงก็ตามเห็นได้ว่าแสงจากดวงตาของเซอร์เบอรัสเริ่มมอดลง แสดงว่าการโจมตีด้วยวิธีนี้ได้ผล

 

ปัญหาที่จุนเปย์กำลังกังวลอยู่คือ มันจะตายไปก่อนจากการโดนเผา หรือจะหลุดออกจากการเป็นอัมพาตก่อน

 

ในสถานการณ์ที่คุณไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เป็นธรรมดาที่คุณจะหวาดกลัว

ใบหน้าของจุนเปย์ปรากฎความกังวลแป๊บหนึ่ง

 

 

 

「ทั้งสามหัวฉันยัดฟืนใส่ไปจนเต็ม มันใส่อะไรไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว นอกจากนี้แกยังค่อยๆฟื้นตัวจากพิษได้อีก เพราะงั้น……เจ้าหมาน้อย…..เหอะๆ ถ้าเดาไม่ผิด…นอกจากปาก บนตัวแกยังมีที่ให้ฉันใส่ฟืนเข้าไปได้อีกนี่ 」

 

จุนเปย์นำฟืนที่ติดไฟเดินไปรอบๆเซอร์เบอรัส

 

จากสายตาของจุนเปย์…… มันเข้าใจบางสิ่งบางอย่างทันทีーーเห็นได้ชัดว่าเซอร์เบอรัสมีอาการหวาดกลัวจนสะดุ้ง!!!

 

ปลายทางของฟืนที่มีไฟลุกท่วมーーทวารหนักของเซอร์เบอรัส

 

「ด้วยวิธีนี้ …… แกจะได้ตายสักที? ถ้าแกยังไม่ตายมันคงเป็นอะไรที่น่ารำคาญมาก」

 

เซอร์เบอรัสกำลังมองจุนเปย์ด้วยสายตาวิงวองเหมือนสัตว์เลี้ยงตัวหนึ่ง จุนเปย์ตอบกลับอย่างใจเย็น

 

「อย่าอั้นดิ…… ยังมีฟืนกับน้ำมันเหลืออยู่อีกเยอะนะ หลังจากแกกินแขนของฉัน แกไม่ควรจู้จี้จุกจิกรู้ไหม? อย่าบอกนะ …..ว่าแกกลืนฟืนเข้าทางตูดไม่ได้? 」

 

30 นาทีผ่านไป

 

พร้อมกับกลิ่นเนื้อไหม้ เซอร์เบอรัสกลายเป็นการ์ดส่องแสง ในขณะที่ร่างกายเหือดหายไป

 

「การ์ดสกิล …… 【เดธฮาว】 ……มันมีผลเฉพาะสิ่งมีชีวิตที่ต่ำกว่าเท่านั้น ฉันไม่ต้องการสกิลห่วยๆแบบนี้ !!」

 

เขาสำรวจการ์ดใบต่อไป จุนเปย์ยิ้มอย่างมีความสุข

 

 

 

 

 

【เขี้ยวอสูร】

ระดับไอเทม▼▼▼ระดับเทพนิยาย

คุณลักษณะ▼▼▼ พลังโจมตี 200 เขี้ยวของเซอร์เบอรัส มันเป็นวัสดุที่มีความแข็งแกร่งเช่นเดียวกับแร่โอลิฮาลูกอน อาวุธที่มีคุณสมบัติของการฆ่าพระเจ้า หากผ่านการขึ้นรูปแล้วระดับอาวุธจะเพิ่มขึ้นสูงจนไม่สามารถหาได้จากโลกมนุษย์ อย่างไรก็ตามยังไม่ปรากฎช่างตีเหล็กที่สามารถขึ้นรูปมันได้

——————————————————————————–

ชื่อ: ทาเคดะ จุนเปย์

Level Up: 312 → 637

แต้มโบนัสที่ได้: 1625

 

สเตตัส

อาชีพ: น่าล่าสกิล                  เลเวล : 637

HP: 30                                           MP: 175

พลังโจมตี: 255                                พลังป้องกัน: 5

※พลังโจมตีอาวุธรอง: 245

อัตราหลบหลีก : 3000

 

อุปกรณ์สวมใส่

หลัก:  เขี้ยวอสูร (เทพนิยาย)

※มีคุณสมบัติฆ่าพระเจ้า

รอง:    S&W M57 แม๊กนั่ม 41″ (สมบัติของชาติ)

กระสุน※รีโหลดด้วยค่าพลังเวทย์ ยังไม่ได้อัพเกรด

 

ช่องสกิล (ว่าง 9 )

ตรวจสอบ (ระดับซุปเปอร์)

ต้านทานสถานะผิดปกติทุกประเภท

คุณลักษณะ

     ราชาผีดิบ

※องค์ประกอบของร่างกาย ถูกเปลี่ยนเป็นผีดิบ ของเหลวในร่างกายรวมถึงเลือดและเนื้อมีสถานะเป็นพิษส่งผลต่อระบบประสาทอย่างรุนแรง

 

 

 

*************************************************************************************